Wat is dat tegenwoordig met al die rustige soundtracks bij actiefilms? Is de periode van de grote bombastische scores voorbij? Het lijkt alvast zo. Harald Kloser houdt het aantal decibels bij “The Day After Tomorrow” ver onder de toegelaten grenzen en James Horner die valt compleet uit de toon bij “Troy”. Alan Silvestri die gaat dan weer compleet over the top met “Van Helsing”, en dat maakt zijn score dan weer zo heerlijk om ernaar te luisteren. Sommigen zullen het niet graag horen, maar misschien wordt het weer eens tijd dat Hans Zimmer zijn synthesizer en computer bovenhaalt en ons nog eens overdonderd met een score om u tegen te zeggen. Al bleef hij ook nog tamelijk rustig bij “King Arthur”. Ook Marco Beltrami die doet het vrij rustig voor “Hellboy”. Al haalt de man hier en daar nog eens alles uit de kast.
De Italiaanse componist is van verschillende markten thuis. Maar opvallend is het groot aantal van thrillers en horrorfilms waaraan hij heeft meegewerkt. Zo schreeuwde hij muzikaal mee met de “Scream”-trilogie en “The Faculty” (1998). De vrij donkere en inhoudsloze films “Resident Evil” en “Blade II” wisselt hij in het jaar 2002 af met het luchtigere, toegankelijkere en veel betere “The Dangerous Lives Of Alter Boys”. Het is misschien ook door die verschillende films dat hij zonder veel problemen dramatische muziek met romantische tussenstukken kan combineren.
Best vergeet je meteen de openingstrack van “Hellboy”, want de muziek die begint pas echt bij het tweede en derde nummer. Beltrami werkt met vijf centrale thema’s. Het thema voor onze held keert een paar keer terug in de film, maar op de soundtrack hoor je het slechts twee keer in “Meet Hellboy” en “Stand By Your Man”. Opvallend is dat Beltrami het bij heel korte muziekstukken houdt. “Soul Sucker” is met zijn drie minuten eenendertig seconden de langste track. Doordat de nummers allemaal zo kort zijn kan je vrij moeilijk echt in de sfeer komen van het verhaal en de muziek.
Het zijn niet meteen de luidste composities die opvallen, maar wel de serene nummers met veruit het elfde nummer “Father’s Funeral” als beste. Iedere keer draaien we onze volume knop naar omhoog. Het doet heel sterk denken aan “Mary Goes To Jesus”, een al even betoverende en recente compositie van John Debney voor “The Passion Of The Christ”. Beide nummers kennen een zelfde opbouw en ook de climax is gelijkaardig. Het enige verschil is dat Debney gebruik maakt van een koor en Beltrami niet. Net dat koor maakt het stuk van Debney een tikkeltje krachtiger. Ook “Liz Sherman” is een prachtig stukje van muzikale harmonie dat meteen opvalt. “Kroenen’s Lied” heeft dan weer een hoog operagehalte met een sterke referentie naar Wagner en moet de aanwezigheid van de Nazis weergeven. Een soundtrack vol afwisseling dus, en zeker een van Beltrami’s betere werken én een van de betere scores van dit jaar.
1. Oct. 7th, 1944 1:18
2. Meet Hellboy 1:29
3. Main Title 1:06
4. Snow Walkers 2:22
5. Liz Sherman 2:26
6. Fireproof 1:34
7. Rooftop Tango 1:13
8. Wake Up Dead 3:19
9. Evil Doers 2:44
10. Kroenen’s Lied 1:57
11. Father’s Funeral 2:03
12. Alley Fight 3:11
13. Nazis 2:43
14. Investigating Liz 3:22
15. Abe Sapien 1:28
16. Mechanical Mausoleum 0:41
17. Soul Sucker 3:31
18. Stand By Your Man 2:32
19. Hellboy and Liz 2:00
20. B.P.R.D. 2:58