Het aantal striphelden dat hun overstap maakt naar de film is niet meer bij te houden. De jongste en allesbehalve de laatste in de rij is “The Hulk”. Deze figuur komt net zoals de X-Men en Spider-Man uit de stal van Marvel. Bedenker Stan Lee en Lou Ferrigno de originele Hulk, kregen voor de gelegenheid een klein rolletje in de film als veiligheidsbewakers. Het zijn vijgen na Pasen, maar de Hulk was net de troef die Agalev zo broodnodig had tijdens de afgelopen verkiezingen. Niemand zou de partij dan in de steek hebben gelaten, gewoon uit vrees voor de represailles. De Hulk verandert namelijk in een grote groene reus als hij kwaad wordt.
David Banner werkt als wetenschapper voor de overheid. Op een ver afgelegen locatie in het midden van de woestijn doet hij experimenten over genetische manipulatie. Zijn proeven op dieren kennen weinig succes. Toestemming om zijn bevindingen ook op mensen uit te testen, krijgt hij niet. David gebruikt zichzelf dan maar als proefkonijn. Tijdens die periode raakt zijn vrouw zwanger. David vreest dat het DNA van zijn kleine zoon Bruce een deel van de experimentele stoffen heeft overgenomen. Ettelijke jaren later wordt zijn vrees realiteit. Bruce stapt in de voetsporen van zijn vader en is nu zelf wetenschapper. In het lab loopt er het één en ander fout, met een groen resultaat tot gevolg.
In vergelijking met zijn voorgangers is deze kolossale mix van Kermit en King Kong toch het zwakkere broertje. De plot heeft bitter weinig om het lijf. 138 minuten lang is er palaver over het ontstaan van de Hulk, en hoe hij worstelt met zijn identiteit, onderdrukte herinneren, en onbeantwoorde liefde. Daar blijft het ook zowat bij. Hij heeft geen grotere bestaansreden of missie zoals bijvoorbeeld het redden van de planeet of wat dan ook. Neen, hij wordt alleen kwaad. Geef toe, daar is niets aan. Het hoogtepunt van de hele film is de grap rond een Franse poedel. Moeten we nog meer zeggen? Het enige waarmee Ang Lee (“Chrouching Tiger Hidden Dragon”) de meubelen nog enigszins heeft kunnen redden, is de split-screen-stijl. Het scherm wordt meermaals net zoals in een stripverhaal in verschillende stukken opgedeeld. In elk stukje wordt vanuit een ander camerastandpunt de scène toegelicht. Mooi, soms storend, maar onvoldoende om het geheel boeiend te houden.
Eric Bana (“Black Hawk Down”) die de titelfiguur vertolkt, mist uitstraling, charisma en inhoud. Zijn tegenspeelster Jennifer Connelly (“A Beautiful Mind”) heeft dan weer uitstraling en charisma in overvloed, maar meer dan mooi zijn, zit er voor haar niet in. En dan is er nog Nick Nolte (“48 Hours”) als de boosdoener van al dat groen. Dat de man een tijd in de gevangenis heeft gezeten, kun je geen groot verlies noemen voor de filmwereld. Door het succes in Amerika, een openingsweekend van 62 miljoen dollar, wordt er al gedacht aan een vervolg. Graag dan wat minder innerlijke strijd, en wat meer actie. De jonge meid in de stoel naast mij, vond SMS’en tijdens de film namelijk veel leuker dan gewoon braafjes naar de film kijken. Ik kan haar geen ongelijk geven. Alleen moet ze het de volgende keer niet proberen, want anders wordt ik boos en scheur ik de kleren van mijn lijf…