Als een film meteen uitpakt met een hele resem aan leuke dialogen, dan weet ik dat het goed zit. En het zit goed bij “Hitch” (2005). Will Smith laat de robots en de vissen links liggen en gaat ditmaal de vrouwen achterna. “You can get it if you really want to” zingt Jimmy Cliff. De zanger heeft gelijk en vooral de zin die daarop volgt zegt alles: “But you must try, try and try.” Als je alles hebt geprobeerd of je weet niet waar je moet beginnen dan roep je toch gewoon de hulp in van die Hitch. Hij heeft naar verluid alle antwoorden op alle vragen die mannen hebben over vrouwen.
De jongste man die zijn hulp inroept is Albert (Kevin James). Hij is een wat corpulente levensgenieter die zijn hart heeft verloren aan zijn baas Allegra Cole (Amber Valetta). Wegens Alberts onopvallende verschijning ziet die hem niet staan. Albert is wat Hitch een Sixtijnse kapel noemt. Een haast onmogelijke opdracht maar Hitch is de Michelangelo anno 2005. De onhandige Albert is misschien wel vrijgezel maar dat is nog geen synoniem voor ziek zijn. Dus haalt Hitch zijn trukendoos boven en tracht hij twee mensen die voor elkaar bestemd zijn samen te brengen.
“Hitch” is een voltreffer als het op romantische komedies aankomt. Alles zit gewoon goed. Will Smith straalt zonder dat zijn ego hem parten speelt. Want met al die wijze woorden zou je denken dat Hitch zelf al lang de vrouw van zijn leven heeft gevonden. Niet dus. Integendeel. Onze Casanova weet geen blijf met zichzelf als hij Sara (Eva Mendes) ontmoet. Het lijkt wel of Hitch zijn eigen raadgevingen vergeet telkens hij in haar buurt vertoeft. Zijn techniek waarbij hij walkie talkies gebruikt is echt wel origineel. Eindelijk waagt Smith na al die actiefilms zich eens aan dit genre. En als hij in de toekomst nog eens zo een goed scenario krijgt, dan moet hij er gewoon voor gaan. Het is zoals een van de personages zegt: “you don’t know where you’re going untill you know were you’ve been.” Smith weet nu dat hij net zoals de flamboyante Jude Law in “Alfie” (2004) een leading man kan zijn.
Voor wie de film nog niet heeft gezien, en toch wat wijsheid wil en kan gebruiken op het vlak van vrouwen, dan kan ik alvast wat raad meegeven volgens Hitch. Zo vertelt hij dat je elke vrouw kan je laten zweven, je moet gewoon weten wat je moet doen. Zo bestaat 60 procent van het hele verleidingsproces uit je lichaamstaal. Je moet naar haar luisteren en dan gepast reageren. Zo toon je haar ogen, en dat is altijd een goed teken. Dat lijkt voor veel mannen al een onmogelijke opdracht, maar je moet het gewoon proberen. Want de lat wordt hoog gelegd door onze vrouwelijke soortgenoten. In acht op tien gevallen komt een vrouw alles te weten over de rest van de relatie bij de eerste kus. De druk is dan immens als die eerste kus eraan komt. Maar uiteindelijk geldt enkel datgene waarover de groep Berlin zingt: “Take my breath away.” Het aantal keer dat je haar naar adem doet snakken, dat telt.
Ook de dvd-uitgave bevat een mooi aantal extra’s. Daarop vind je heel wat informatie over het productieproces zoals waar Albert zijn danspassen heeft geleerd. Verder krijg je ook de nodige bloopers en weggelaten scènes. De meest interessante van die scènes is de openingsscènes waarvoor George Fenton een thema schreef à la Edward Shearmurs deuntje uit “Wimbledon” (2004). Uiteindelijk haalde de score het niet want die kon net niet tippen aan het gezongen nummer dat net zoals de rest van de schitterende soundtrack de toon zet van de hele film.
De extra’s:
- Gag reel (3,40 min.)
- 3 deleted scenes
- Love in New York (6,43 min.)
- Dance steps made easy (8 min.)
- Hitch style (6,25 min.)
- The dating experts (4,13 min.)
- Will Smith red carpet face (3,45 min.)