De soldaten Jin (Takeshi Kaneshiro) en Leo (Andy Lau) moeten de leider van de groepering “House Of The Flying Daggers” uitschakelen. Ze vermoeden dat de mooie Mei (Zhang Ziyi) de dochter is van die leider. Mei wordt gevangengenomen maar kan ontsnappen. Maar is ontsnappen wel het juiste woord, want ze krijgt hulp van Leo. Tijdens hun tocht naar het hoofdkwartier van de daggers worden de twee verliefd op elkaar. Die liefde kan zich amper tonen, want ze worden op de hielen gezeten door een groep soldaten. Die hebben maar weinig begrip voor het prille liefdesgeluk. Zij hebben opdracht om te doden.
Wie houdt van “Chrouching Tiger Hidden Dragon” (2000) en “Hero” (2002) die zal zeker ook benieuwd zijn naar deze “House Of The Flying Daggers” (2004). De films zorgen steeds voor interessante discussies. Welke nu de beste is, hangt veelal af van welke film je eerst hebt gezien. De eerste blijft veelal de beste. Voor mij is dat “Chrouching Tiger Hidden Dragon”. De opvolgers, want dat zijn ze wel, hebben elk hun eigenheid binnen die gelijkheid. Dat valt zeker op in “House Of The Flying Daggers”.
Zhang Ziyi is opnieuw van de partij en heeft in “House” een prachtige en unieke dansscène waarin haar personage haar talent toont. De gelijkheid vind je onder andere in de bamboescène die je ook ziet in “Chrouching”. Regisseur Yimou Zhang heeft doelbewust voor die bamboescène gekozen omdat het de traditie is in dergelijke Chinese films. Zhang stond ook voor een dilemma. Oorspronkelijk zou de befaamde actrice Anita Mui meespelen, maar zij overleed aan de gevolgen van kanker. Hij herschreef het scenario in plaats van de rol aan iemand anders te geven. Als eerbetoon aan Anita staat haar naam in de credits.
Visueel adembenemend dat is “House” zeker. De kleuren zijn overdonderd. Een bos zag er nog nooit zo groen uit en de sneeuw is witter dan wit. Het gevaar van al dat moois is natuurlijk dat je weinig of geen aandacht hebt voor het verhaal en de personages, en dat gebeurt dan ook. Je kijkt en wacht gewoon op het volgende schouwtoneel. Al wat ertussen ligt zie wel maar daar blijft het bij. Dat is bijvoorbeeld het grote verschil met pakweg “2046” (2004) waarin Wong Kar Wai zowel aandacht heeft aan de inhoud als de vorm.