Ze is jong, blond, stinkend rijk en ze denkt dat de wereld aan haar voeten ligt. Dat laatste denkt ze niet alleen, het is jammer genoeg ook nog waar. De media houdt van Paris Hilton, die ene blondine uit de tv-reeks “The Simple Life”, en Paris houdt van de media. Bij elke verschijning zorgt er wel voor dat ze alle aandacht naar haar toetrekt. Haar collega’s worden er haast wanhopig van. Je kan het dan Sophie Marceau niet kwalijk nemen dat ze tijdens het filmfestival van Cannes haar eigen Janet Jacksonmoment heeft.
Maar terug naar Paris Hilton. De meid is hot en ze is een wandelend marketingproduct. Vermoedelijk dankt ze haar rol in “House Of Wax” eerder aan haar bekendheid en aantrekkingskracht dan acteertalent. Want wie wil er haar nu niet schaars gekleed zien rondhuppelen terwijl ze om hulp roept? Maar de meisjes kunnen hun afgunst voor Paris een beetje vergeten. Ze mogen wegdromen bij de verschijning van hun toekomstige nieuwe filmgod Chad Michael Murray. Murray is de blonde kerel die het hart breekt van Michelle Williams in tv-reeks “Dawson’s Creek” en het hart sneller doet slaan van Hilary Duff in het al even duffe “A Cinderella Story” (2004). Sinds kort heeft de jongeman zijn eigen show in Amerika “One Tree Hill”. Een reeks die binnen afzienbare tijd bij ons op de buis verschijnt.
Bij dit alles vergeet ik bijna dat er ook nog zoiets bestaat als een verhaal. De titel verwijst naar een huis dat ligt in een afgelegen (of wat dacht je) stadje ergens in Amerika. Een stel tieners ontdekken het huis op weg naar een football game maar door autoproblemen geraken ze niet meer verder. Zowel het huis als het stadje zijn blijven stilstaan in de jaren ’60 en dat heeft zo een reden. Iemand heeft als hobby het emballeren van de inwoners. Wat zoveel betekent als mensen gebruiken voor een eigen Madame Tussaud-collectie. De collectie moet dringend uitgebreid worden. De komst van de tieners zijn dan ook hoogdagen voor de persoon in kwestie. Of de fans van de originele slasher van Vincent Price uit 1953 blij zijn met deze remake dat laat ik in het midden. De prent “House Of Wax” gaat ongetwijfeld aanslaan. Het genre ligt momenteel heel goed in de markt. Al lieten de Amerikanen de film links liggen. Daar stopte de teller van de box office reeds op een magere 21 miljoen dollar.
Voor de muziek klopte producent Joel Silver voor een derde keer aan bij John Ottman. De componist zelf heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij wel van het horrorgenre houdt. En dat hoor je ook in zijn verschillende scores. Ottman liet ons recent nog griezelen in “Gothika”en “Hide And Seek”. Al blijft het rustige “Miranda’s Theme” uit “Gothika” meer hangen dan het bombastische werk. Zijn twee belangrijkste projecten waar we naar uitkijken zijn “Fantastic Four” en de terugkeer van de vliegende man en zijn spandex in “Superman Returns”.
Het openingsnummer van “House Of Wax” doet eerder denken aan een ruimteavontuur dan een horrorfestijn. Ook de belletjes en de “la-la” zangpartijen zetten je op het verkeerde been. De drums in het begin van “Ritual/Escape from Church” klinkt dan weer vol dreiging zoals Wojciech Kilar zo schitterend doet in “Bram Stoker’s Dracula” (1992). Voor het overige klinkt de score wat je ervan verwacht: na een stil moment een plotse scherpe klank die je de stuipen op het lijf moet jagen. Violen zorgen voor de vijfde versnelling wanneer een slachtoffer nog verwoede maar tevergeefs pogingen onderneemt om in leven te blijven. Een andere uitschieter is “Up In Flames” en het religieus klinkende eindnummer “Endless Service”. Waardoor ik nu met een toepasselijke "amen" kan afsluiten.
1. Opening/Tantrum (3:28)
2. Ritual/Escape from Church (4:15)
3. Story of the Town (1:39)
4. Up in Flames (3:43)
5. They Look So Real (2:16)
6. Sealed Lips (3:56)
7. Brotherly Love (2:28)
8. Hanging with Baby Jane (3:36)
9. Paris Gets It (3:07)
10. Curiosity Kills (2:33)
11. Bringing Down the House (5:08)
12. Three Sons (2:28)
13. Endless Service (3:45)