Een complexe moeder-dochterrelatie daar gaat over in Höstsonaten. Na jarenlange afwezigheid komt de moeder, Charlotte, haar dochter, Eva, bezoeken. Charlotte is een gevierde concertpianiste en had altijd meer tijd voor haar carrière dan voor haar gezin. Eva vindt haar leven mislukt, verstrengeld in een liefdeloos huwelijk en geeft haar moeder daarvoor de volle laag. Oude koeien, alle frustraties komen op anderhalf uur als uit een modderpoel naar boven geborreld. Moet er nog soap zijn!
De klassiek klinkende titel gaf me al het voorgevoel dat het geen vrijblijvend entertainment zou worden. En eerlijk is eerlijk Leah Thys en Mieke Bouve, 2 ervaren rotten van het kleine scherm, op het toneel... je zou voor minder sceptisch zijn. Mieke Bouve had ik al een paar keer in het Publiekstheater aan het werk gezien, en had geen grote indruk achtergelaten. Maar Leah Thys had ik enkel nog maar als dat moeilijk mens uit thuis sporadisch aan het werk gezien...
Wel Leah Thysviel viel reuze mee. Als een echte grande dame nam ze het publiek in. Het plaatje klopte : ze werd Charlotte, een gevierde concertpianiste die enkel bezig was met haar eigen glamoureuze wereldje. Haar dieprode garderobe zette dat nog meer kracht bij. Haar présence deed het personage van haar dochter Eva, gespeeld door Mieke Bouve, in het niet verdwijnen. Wie was er nu eigenlijk de dochter en wie de moeder?
Ik beweer hier niet dat de acteerprestatie van Mieke Bouve te wensen overliet.. Ze komt nogal houterig en kinderlijk over, maar dat past wel in haar rol van neurotische dochter. Bij de climax van het stuk schiet de ingetogen en afstandelijke vrouw zowaar in Spaanse collère. Neen, het is niet Mieke Bouve als actrice, maar wel het personage van Eva, dat ik niet kan uitstaan. Ze verwijt haar moeder dat zij de oorzaak is van al haar ellende. Haar mislukte leven, haar mislukte liefde, haar mislukte kinderwens, het is allemaal te wijten aan het gebrek aan moederliefde. Je zou voor minder wegvluchten en je in de flamboyente muziekwereld storten met zo’n dochter. Niet echt mijn type...
En dat is wat me een stoort aan dit stuk : het wroeten in het verleden, de psycho-analyse waarmee alle relatieproblemen verklaard worden, de zware monologen,...
Mag een stuk dan niet meer klassiek zijn, wat denkwerk vragen van het publiek? Natuurlijk wel, maar hier merk ik toch een zweem van intellectualisme en sentimentaliteit. Eén van de zogezegde hoogtepunten in het stuk is de interpretatie van een klassiek pianostuk. Moeder en dochter brengen elk hun versie en die van de moeder is uiteraard veel meer doorleefd. Zij is immers enkel emotioneel capabel via haar muziek en niet in het echte leven. Op toneel komt dit absoluut niet over.
Nochtans vind ik dat in de regie echt wel een paar mooie keuzes gemaakt zijn. Het mooist is de manier waarop de zieke dochter Helana geïntegreerd is in het stuk. Ze zit als het ware gevangen in een glazen kooi, murmelt in een onverstaanbaar taaltje, zingt flarden muziek en vouwt papieren vlinders. Zonder woorden, zonder manifest op de voorgrond te komen of een centrale plaats in het verhaal op te nemen, is Helena toch steeds aanwezig en het meest memorabel van de drie personages. Voor mij vertelt dat meer dan de hele woordenvloed van haar zus Eva.
Conclusie : Dit stuk is OK voor liefhebbers van psycho-analytisch gewroet, maar wie zich daaraan ergert, zal wellicht niet de moed kunnen opbrengen om de mooie kanten van dit stuk te ontdekken.
Nog tot 19 december in Backstage.