In 2095 ziet de wereld er anders uit. Zeker als het van Enki Bilal (“Tykho Moon”, “Bunker Palace Hotel”) afhangt. Op jonge leeftijd ontwikkelt Bilal een passie voor tekenen en wint hij in 1970 een wedstrijd georganiseerd door het Franse stripblad Pilote. Samen met Pierre Christin maakt hij de reeks “Légendes d’aujourd’hui”. Bilal ontwerpt verder nog filmaffiches en decors voor Alain Resnais. Maar stripverhalen blijven zijn dada. Tot zijn bekendste werk behoort de Nikopol-trilogie. Twee boeken daarvan liggen aan de basis van de film “Immortals”.
Hoog boven New York zweeft een piramide. Hoe die daar komt en veel belangrijker wat de bedoeling ervan is, weet niemand. In die piramide wordt de godheid Horus ter dood veroordeeld. Hij krijgt wel nog even respijt en mag gedurende zeven dagen de aarde verkennen. In die zeven dagen wil hij een gastlichaam vinden die hem alsnog van de eeuwige dood kan redden. Het vinden van het juiste lichaam neemt wat tijd en kandidaten in beslag. De aarde wordt namelijk bevolkt door meer dan alleen mensen. Tegenwoordig lopen er ook buitenaardse wezens, mutanten en soortgenoten rond die als het ware terug in elkaar zijn gestoken dankzij technische vooruitgang en medische ontwikkelingen.
Een van die soortgenoten is Jill (Linda Hardy), een blauwe verschijning die zoals reptielen haar huid verliest en verandert in een ander en meer volwaardig wezen. Ze ziet er uit als een volwassen vrouw, maar eigenlijk zag ze pas drie maanden geleden het levenslicht. Voor Elma Turner (Charlotte Rampling) vormt Jill dan ook het proefkonijn bij uitstek. Een derde figuur in dit verhaal is Nikopol (Thomas Kretchmann). 30 jaar geleden werd hij als het eerste beste diepvriesproduct ingevroren. Door toedoen van Horus kan hij terug vrij rondlopen. Al is het begrip vrij hier relatief. Nikopol vormt immers een bedreiging voor de bestaande hiërarchie. De leiders zien hem dus liever dood dan levend. Maar eens Horus de controle over Nikopols lichaam heeft overgenomen staat niets hen in de weg.
Discussiëren over de aanpak en keuzes die Bilal heeft gemaakt voor deze filmversie kan je gerust doen. Hij combineert namelijk beelden van echte acteurs met computeranimaties. Zelf had ik liever meer echte acteurs aan het werk gezien dan die computeranimaties. Of enkel uitsluitend een van de twee. Quentin Tarantino waagt zich ook even aan animatie in “Kill Bill” (2004). Maar hij maakt een duidelijk onderscheid tussen beide stijlen wat het inlevingsvermogen vergroot. Hier is de overgang tussen beiden soms vrij abrupt. Daardoor raak je nooit echt in de ban van het verhaal en de personages. Het breekt ook telkens weer de sfeer en het tempo. Uiteindelijk blijft het een verfilming van Bilals creatie en een weerslag van diens creatieve beslissingen. Als je problemen hebt met films zoals “Sky Captain And The World Of Tomorrow” (2004) of “Sin City” (2005), dan vrezen we het ergste voor “Immortals”. Maar mits de nodige aandacht en interesse kan je hier toch nog van genieten.
De extra’s:
- The Making Of Immortals (35,49 min.)
- Music video (5 min.)
- Teaser trailer (0,53 sec.)
- The Making Of technische aspecten (23 min.)
- Documentaire visuele aspecten (10,46 min.)