Een rock-opera over het leven van de Messias. Het lijkt geen evidente keuze. Maar als Andrew Lloyd Webber aan het project is verbonden, dan klinkt het meteen al anders. De man laat tenslotte zalen vollopen voor een musical waarin katten zingen over hun eenzaam bestaan. Voeg daar nog eens het schrijverstalent aan toe van Tim Rice (“The Lion King”, “Evita”) en je krijgt meteen een hit.
Oorspronkelijk was "Jesus Christ Superstar" louter een conceptalbum. Vergelijkbaar met datgene wat Hooverphonic heeft gedaan met hun album "Jackie Cane Meets Hooverphonic". Later werd het ook omgevormd tot een succesvol theaterstuk. En als iets scoort op de planken dan bestaat de kans evenzeer dat het kan scoren in de bioscoop. Want niet alle filmliefhebbers hebben reeds de binnenkant van een theaterzaal gezien.
Met de filmversie van “Jesus Christ Superstar” uit 1973 volgen we het leven van Jezus Christus, en meer specifiek de laatste zes dagen van zijn aardse leven. Van de blije verwelkoming tot het verraad van Judas en de kruisiging van de Zoon van God. Een van de verschillen met “The Passion Of The Christ” van Mel Gibson is dat het hier beduidend minder gaat om zinloos bloedvergiet. Alles wordt uitgedrukt via muziek en gezongen nummers, vandaar dat dit ook bestempeld wordt als een rock-opera. Dat is meteen ook het punt waar gelovigen wel eens aanstoot aan durven nemen. Het leven van Christus kan je immers niet vergelijken met dat van een rockster. Het motto seks, drugs en rock ’n' roll passen er niet echt bij.
Rockster of niet hoofdrolspeler Ted Neely zingt met volle overgave en met een krachtige stem. Hij heeft de ideale uitstraling voor de rol van Christus. Zijn eigen moeder is tijdens de scène waarin hij 39 zweepslagen krijgt uit de zaal gelopen. Het was haar net iets te realistisch in beeld gebracht. Een opsteker voor Ted Neeley en regisseur Norman Jewison (“The Hurricane”). Bij een verfilming van een boek durven de woorden wel eens vallen dat het boek beter is dan de film. Hier kan je zeggen dat de rock-opera net dat tikkeltje meer heeft dan de filmversie. De impact van de vele nummers komt net niet sterk genoeg tot uiting.
Meteen wil ik je ook waarschuwen. In deze film zijn er geen geproken dialogen. Alles wordt gezongen. Ik vermeld het toch even, want ik herinner mij nog de commentaar van velen toen ze naar "Evita" gingen kijken. Velen hadden duidelijk moeite dat Madonna maar blijft zingen. Wie echt enkel de nummers wil horen die luistert dan gewoon beter naar de soundtrack.
De extra’s:
- Audio commentaar Norman Jewison en Ted Neeley
- Interview met Tim Rice
- Foto’s