“First things first. Wiggle your big toe”, zegt Uma Thurman tegen zichzelf op de achterbank van een knalgele pussy wagon. Daarmee krijg je al twee ingrediënten waarmee Quentin Tarantino zijn “Kill Bill Volume 1” kruidt: maffe dialogen en een regenboog aan kleuren. Mijn vrienden die hadden zo hun twijfels of ik de wraakactie van een dolgedraaide en woeste bruid wel zou lusten. Daarmee bewijzen ze dat ze mij minder goed kennen dan ze dachten, want man, man man (en vrouw) het heeft gesmaakt! En het smaakt naar meer, veel meer. “You may not be able to fight like a samurai, but you can at least die like a samurai”. En vervolgens vliegt weer een lichaamsdeel doorheen de lucht!
Het eerste wat we zien, is een bebloede en verrot geslagen bruid (Uma Thurman). Meteen weten we al dat er iets niet klopt. Wat de gelukkigste dag uit haar leven moet worden, wordt haar grootste en meteen ook laatste nachtmerrie. De bruid kijkt letterlijk de dood in de ogen, want Bill (David Carradine) schiet haar zonder pardon een kogel door het hoofd. Maar tot groot ongeloof van iedereen overleeft ze deze executie. Vier jaar later ontwaakt ze uit haar coma met één enkele gedachte: Bill vermoorden. Voor ze die van kant maakt, stopt ze ook nog even bij zijn handlangers, de Deadly Viper Assasination Squad. Tot dat kringetje van uitverkorenen behoren Vernita Green (Vivica A. Fox), O-Ren Ishi (Lucy Liu), Budd (Michael Madsen) en Elle Driver (Darryl Hannah). Voor elk van hen heeft onze bruid een onprettige dood in gedachten.
De blauwdruk van “Kill Bill” ontstond tijdens de opnames van “Pulp Fiction” (1994). Uma Thurman en haar regisseur lieten zich tussen de opnames door verrassen door allerlei ideeën, personages en plotwendingen. En toch heeft het lang geduurd vooraleer Tarantino actie mocht schreeuwen op de set van “Kill Bill”. De zwangerschap van Uma gooide immers roet in het eten. Zonder Tarantino’s muze zou de film er nooit komen. En gelijk heeft hij, want Uma Thurman is pure klasse. Vol overgave en vol overtuiging zet ze een memorabele vertolking neer. Geef ons maar deze ongekroonde diva van het witte doek. Samen met Lucy Liu en Vivican A. Fox toont ze dat meiden met zwaarden dodelijk zijn.
Tarantino heeft deze film volgestopt met heel veel lekkers. Hij leent stukjes uit allerlei films en televisieprogramma’s zoals “Shadow Warriors”. Verder speelt hij met kleuren. Een immense actiescène wordt plots in het zwart-wit gefilmd, en dan weer eens met een prachtige blauwe achtergrond. Hij waagde zich zelfs aan een animatiesequentie die zonder probleem past binnen het geheel. Ook de confrontatie tussen Thurman en Liu op de tonen van “Please Don’t Let Me Be Misunderstood” door Santa Esmeralda (de soundtrack is ook weer om van te snoepen) is een gewaagde zet. Het is puur genieten van begin tot einde. De film mag dan wel zo wonderbaarlijk goed zijn, de 2-disc dvd-uitgave is absoluut lachwekkend. Naast de making of en trailers, krijg je nog de videoclips (of zoiets) van het groepje “5,6,7,8” die je in de film ook hoort ‘zingen’. En dat is het! Voor het pietluttige dat je aan extra’s krijgt, was één schijfje dus meer dan voldoende. Wil je persé een tweede schijfje uitbrengen, zorg dan dat daar ook iets opstaat. Het zijn dergelijke uitgaven die de term special edition oneer aandoen, alsook een film van dit kaliber.
De extra’s:
- Making of (14 min.)
- Videoclip
- Trailer Kill Bill 2, Jackie Brown, Pulp Fiction