Balian (Orlando Bloom) rouwt om de dood van zijn vrouw en kind. Hij krijgt er weliswaar een vader bij in de gedaante van Godfrey (Liam Neeson). Die nodigt hem uit voor een reis naar het Heilige Land. Balian accepteert en trekt op kruistocht. Daar aangekomen ondervindt hij dat de Britten moeilijkheden hebben om de vrede te bewaren. Niet alleen Saladin, de leider van de moslims, aast op een herovering van het beloofde land. Ook binnen de kringen van de Britse koning groeit het aantal voorstanders van een bloederige oorlog. Balian zal kleur moeten bekennen niet alleen tegenover zijn koning maar ook tegenover Sibylla (Eva Green), een bloedmooie maar getrouwde vrouw.
Ridley Scott heeft met “Gladiator” (2000) de lat voor zichzelf en voor elk andere spektakelfilm heel hoog gelegd. Die film bevat alle elementen die we verwachten en bovendien zit alles heel goed in elkaar. Een acteur die daar grotendeels voor verantwoordelijk is dat is natuurlijk Russel Crowe. En dat is meteen ook wat er ontbreekt in “Kingdom Of Heaven”: een geloofwaardig hoofdpersonage. Onze favoriete elf uit “The Lord Of The Rings”-trilogie kan op geen enkel moment tippen aan de grootheid, de kracht en de overtuiging van Maximus. Laat Russel Crowe dezelfde speech geven wanneer Bloom zijn manschappen tot ridder slaat en dan zal je het verschil wel merken. Ook de omringende cast met onder andere Jeremy Irons laat het afweten. Irons kan veel beter. Enkel Liam Neeson overtuigd dankzij een paar mooie dialogen. Eva Green was dan weer niet te spreken dat Ridley Scott de schaar heeft gezet in haar liefdesscènes met Orlando Bloom. Scott vond dat ze niet direct relevant waren voor het verhaal. Green is het daar dus niet mee eens. Maar ja, ze heeft wel mogen rollebollen met Bloom.
“Kingdom Of Heaven” is ook visueel geen meesterwerk. Buiten twee heel mooie shots dan vanuit de lucht genomen als Balian ten aanval trekt tegen Saladin. Ook qua muziek valt de film tegen. Hier en daar laat Harry Gregson-Williams (“Shrek”) ons een aantal mooie dingen horen maar die gaan veelal verloren tijdens de actie. Let op, ik heb het dan over het gebruik van de muziek in de film. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik het cd-schijfje in mijn cd-speler stopte. De score van Gregson-Williams is grandioos maar zal je niet van verstomming doen slaan door het volume, eerder door de soberheid en puurheid die er van uit gaat. Van begin tot einde raak je volledig in de ban van de mystieke sfeer, het koorgezang en de zalige melodieën. Het is een score die groeit en blijft groeien naarmate je luistert en de cd herbeluistert.
Aanvankelijk zou Hans Zimmer in overeenstemming met “Gladiator” de muziek schrijven maar Zimmer zelf stelde zijn werkcollega Gregson-Williams voor. In de plaats daarvan verkoos Zimmer de animatiefilm “Madagascar”. En goeie beslissing. Hier en daar lijkt de muziek wat op die van James Horner voor “Troy” alleen boeit die van Williams ons gewoon meer. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Williams’ score voor “Man On Fire” (2004) blijft de muziek deze keer op cd overeind. Dat komt vooral door de mooie verzameling aan Latijnse en Turkse invloeden die de respectievelijke opposanten in het verhaal ondersteunen. Prima werk dus en ik ben alvast benieuwd naar zijn werk voor Tony Scotts “Domino”.
1. Burning the Past (2:42)
2. Crusaders (1:39)
3. Swordplay (2:03)
4. A New World (4:21)
5. To Jerusalem (1:37)
6. Sibylla (1:50)
7. Ibelin (2:14)
8. Rise a Knight (2:42)
9. The King (5:53)
10. The Battle of Kerak (5:34)
11. Terms (4:26)
12. Better Man (3:23)
13. Coronation (3:01)
14. An Understanding (4:14)
15. Wall Breached (3:41)
16. The Pilgrim Road (4:07)
17. Saladin (4:42)
18. Path to Heaven (1:34)
19. Light of Life (Ibelin Reprise) (2:14)