Line-up
The Antler King
Deze Gentse band heeft net een tweede langspeler Patterns uit. Hun muziek is uit liefde geboren, want Esther Lybeert en Maarten Flamand delen in het echte leven meer dan enkel songs. Het resultaat zijn prachtige vocale harmonieën in een akoestische folky setting met hier en daar een synth en een vleugje psychedelica. De stem van frontvrouw Esther Lybeert – die zich ontpopte tot een stevige drumster - schippert tussen zwoel en krachtig, episch en ingetogen. De single Gold Red Circle schiep hoge verwachtingen. Deze worden in Patterns volledig ingevuld. Goede pop uit Gent.
Statue
Statue brengt postgitarenrock met vijf dreunende gitaren, bas en drum. De geest van Glenn Branca en Rhys Chatham waart over deze jonge Limburgse rockers. Tijdens de presentatie van hun debuut-cd sloten zomaar 11 andere gitaargewichten zich bij hen aan waaronder Stef Kamil Carlens, Luc Van Acker, Pascal Deweze, Johannes Verschaeve, Rodrigo Fuentealba... De muziek varieert van stevig gitaargeluid, tot soms meanderende gelaagde melodieën, en alles wat daar tussen ligt.
MusicZine schreef over de live prestaties van de band: “Statue zorgt ervoor dat postrock instrumentaal best spannend blijft, en oog heeft voor spektakel op het podium. Statue was beklijvend , ontroerend, gedreven, explosief. In één woord Maniakaal!”
Robbing Millions
Robbing Millions klinkt als een alliteratie op Robbie Williams, maar muzikaal kan het niet verder daarvan verwijderd zijn. Hun dromerige psychedelische sounds, hoekige gitaren, lofi synths, complexe ritmes en een lichtjes ijl stemgeluid heten je welkom op een van de boeiendste nieuwe uitvindingen in popland.
Robbing Millions’ eerste EP Ages & Sun laat het beste vermoeden. De vijf muzikanten, ieder met een background in jazz of alternatieve rock, maken muziek met reminiscenties aan Robert Wyatts Soft Machine, Can, The Flaming Lips. Ze bregen briljant in elkaar geknutselde songs met veel gevoel voor detail, timing en dosering. Muziek die zich bij iedere beluistering meer en beter openbaart. Een revelatie.
Marcin Masecki
Bach kan ook op deze Kraakpand niet ontbreken. De eer is aan Pianist Masecki, het enfant terrible van de Poolse muziekscene. Hoewel hij komt uit het land van Chopin, deconstrueert hij als pianist Scarlatti en Bach met humor en een gezonde bezetenheid.
Masecki nam Bachs Die Kunst der Fuge op met een dictafoon en bracht het uit op cd. Zelf noemt hij het lofi classical music. Hij schreef ook 10 nieuwe Polonaises voor brass band, waarbij hij verder bouwt op het erfgoed van Chopin, maar er ook een twist aan geeft.
Voor Masecki maakt het klassieke canon deel uit van de moderne muziek, en mag het niet voor elitair worden aangezien. Los van zijn aparte muzikale aanpak, heeft de muzikant ook een bijzondere uitvoeringsstijl waarbij zijn rechterbeen ongecontroleerd uitzwaait. Een extraatje.