Frankrijk komt tegenwoordig in het nieuws door allerlei rellen en betogingen. De laatste dagen en weken is er vooral heibel rond het jongerencontract van premier Dominique de Villepin. Recent was er ook de golf van vandalisme waarbij bendes honderden auto’s in brand staken. Ze willen zo hun ongenoegen uiten over de erbarmelijke toestand die voor hen is weggelegd. Het is niet zo gepland maar de tijd heeft het zo gewild dat “La Haine” net nu op een speciale editie dvd verschijnt.
Opstanden, vuurgevechten, vernielzuchtige gangs en politiemishandeling. Het zijn de voornaamste zaken die Abdel en zijn vrienden Vinz (Vincent Cassel), Said (Said Taghmoui) en Hubert (Hubert Kounde) haast dagelijks moeten verwerken. Maar tevens zijn het net die zaken die hen in leven houden. Na een zoveelste uitbarsting van geweld belandt Abdel zwaar toegetakeld in het ziekenhuis. Zijn drie vrienden zweren dat ze, als hij het niet overleeft, de politieman die het fatale schot gelost heeft kapot zullen maken. Dat alles beheerst de komende 24 uur hun leven.
Mathieu Kassovitz (“Gothika”) maakt vanaf het begin duidelijk dat deze film geen lachertje wordt. Neen, “La Haine” slaat je om de oren met harde beelden en brutaliteit. Hij verbloemt niets. Wat je ziet is wat bestaat. Het drietal staat louter symbool voor zoveel anderen. Niet voor niets behoren ze tot een ander ras. Hun afkomst is niet wat hen aanzet tot wat ze doen. Het is de maatschappij die hen in dat vakje stopt. De aanleiding voor deze film is de dood van de 17-jarige Zaïrees Makomé. Hij werd door een politieagent door het hoofd geschoten terwijl die was vastgeketend. De agent wilde hem enkel bang maken. Een tweede reden voor Kassovitz is dat hij de jeugd een stem wil geven in het medium film. Alle Franse regisseurs ontwijken steeds de Franse maatschappij als gespreksonderwerp. Hij wil toen hoe de jeugd leeft in Frankrijk en zoals onze hoofdpersonages vaak letterlijk de tijd doden terwijl ze wachten op de volgende veldslag. Dan ontploffen deze menselijke bommen. Hun opgekropte haatgevoelens kloppen en schreeuwen ze van zich af, wetende dat het achteraf weinig uitmaakt maar dat kan hen geen barst schelen. Dat is de realiteit en dat maakt het des te harder.
De hoofdrolspelers leven een uitzichtloos bestaan. Een bestaan dat is gegroeid niet door wie ze zijn maar gewoon door waar ze vandaan komen. Op school leer je hoe het moet en hoort, maar in hun realiteit zijn die lieve woorden inhoudsloos. De vrijheid die ze hebben voelt voor hen aan als een gevangenis. Ze leven in een cel van waaruit ze willen ontsnappen. Ze leven geïsoleerd in de samenleving en verzetten zich tegen zogezegde steun van de overheid. Want dat alles duwt hen nog meer in die gevangenis. De acteurs behouden hun eigen voornamen wat de film echter maakt, en je dit eerder bekijkt als een documentaire dan entertainment. Kassovitz heeft daarom de hele film in kleur gefilmd en achteraf omgezet naar zwart-wit. Dat vergroot het kleurcontrast nog meer en krijgt de film een nog meer uitgesproken cinematografie en eigen look. Plaats van het gebeuren mag dan wel Parijs zijn, voor Kassovitz kan je deze gebeurtenissen makkelijk plaatsen in andere landen zoals Duitsland, Groot-Brittannië en Amerika. “La Haine” overstijgt de landsgrenzen, afkomst en die tussen generaties. De film mag dan reeds ettelijke jaren oud zijn, toch blijft het onderwerp brandend actueel en dat zal ook zo in de toekomst blijven. Zo zie je maar, La douce France is niet altijd even zacht.
De extra’s:
- Audio commentaar
- Documentaire 10 “La Haine” (83 min.)
- Achter de schermen (5,38 min.)
- Verwijderde Scènes (17,20 min.)
- Making of (6,36 min.)
- Rolverdeling en storyboards
- Posters en projecten
- Fotogalerie