Ignacio en Enrique zitten samen op internaat. De jongens worden verliefd op elkaar. Hun prille liefde wordt bruusk een halt toegeroepen door toedoen van Vader Manolo. Die is namelijk zelf verliefd op Ignacio, de stille jongen met puppyoogjes, grote oren en een stem als een nachtegaal. Zoveel jaar later worden deze drie personages opnieuw met elkaar geconfronteerd. Het is tijd om de rekening te vereffenen. In al die jaren is er namelijk het een en ander gebeurd. Hier en daar iets goed, maar de meerderheid bestond uit slechte ervaringen en gebeurtenissen. Ignacio heeft zijn geloof verloren. Hij gelooft niet meer in hemel of hel. Net daardoor heeft hij ook geen angst en durft hij alles aan, zelfs een confrontatie met Vader Manolo.
“La Mala Educación” van Pedro Almodóvar (“Hable Con Ella”) is zowat zijn meest gewaagde werk tot nu toe. Pour que? Wel, nog meer dan in zijn voorgaande films gaat hij een rechtstreekse confrontatie aan met onze heilige huisjes. Draque queens, mannen van de kerk die hun handen niet kunnen thuishouden, drugs, afpersing, homo-erotische spanning, je krijgt het allemaal. En dat op het moment dat ouders eventjes adem konden halen door programma’s zoals “De heren van de man”. Na het bekijken van deze film kan opnieuw de twijfel opborrelen of het toch niet door de opvoeding komt.
Verrassend en gewaagd is dus het minste wat je kunt zeggen van “La Mala Educación”. Pedro beweert bij hoog en bij laag dat dit verhaal niet volledig autobiografisch is. Niet volledig waardoor je toch de vraag stelt welk gedeelte wel uit zijn eigen levenswandel komt. Misschien heeft de gelukzak in zijn tijd kennisgemaakt met iemand zoals Gael Garcia Bernal. De ster uit “The Motorcycle Diaries” speelt voor de gelegenheid een draque queen. En het moet gezegd worden dat Bernal verkleed als vrouw er nog verdomd knap uitziet tijdens zijn eerste verschijning als hij “Quizás, Quizás, Quizás” zingt. En ja, de kont van Bernal komt eventjes in beeld. Het wordt ongetwijfeld een freeze frame-moment. Je kan ervan genieten vanaf minuut 48,41 tot 48,46 op uw dvd.
Muziekliefhebbers schenken best ook aandacht aan de score van Alberto Iglesias. De huiscomponist van Almodóvar trekt hier duidelijk de kaart van Bernard Herrmann, de componist van veel Alfred Hitchcock-films. Al vindt Iglesias zelf dat hij meer inspiratie haalt uit Puccini. Hij gebruikt scherpe klanken die in groot contrast staan met de frêle stem van Pedro José Sánchez Martínez die “Moon River” en “Jardinero” zingt. Die liedjes zijn zorgvuldig gekozen door Almodóvar, in overleg met Iglesias, omdat ze een deel vormen van het scenario. Ze geven betekenis aan de film.
Veel betekenis halen we jammer genoeg niet uit de extra’s. Die stellen namelijk twee keer niets voor. De making of duurt nog geen twee minuten en bestaat uit niets meer dan enkele snapshots. Het enige noemenswaardige zijn de verschillende ontwerpen van de filmposter. Je kan zien dat ze op dat vlak een lange weg hebben afgelegd voordat ze kozen voor de jongen met de witte achtergrond en de rode bol.
De extra’s:
- 2 deleted scènes
- Teaser
- Trailer
- Tv-spot
- Making Of (1, 44 min.)
- Foto’s van Almodóvar, Cannes en de posters
- Kostuums van Jean-Paul Gaultier