Het is een traditie. Telkens Pedro Almodóvar met een nieuwe film op de proppen komt, verschijnt er ook nieuw werk van componist d’Alberto Iglesias. Overdonderend kan je de muziek van d’Alberto Iglesias voor Almodóvar jongste productie niet noemen. Maar dat is begrijpelijk, want bij Almodóvar raak je in de eerste plaats door het verhaal geboeid. Hier dient de muziek louter ter ondersteuning. Iglesias weet dat uit ervaring, want hij schreef ook de muziek voor onder andere “Carné Tremula” (1997), “Todo Sobre Mi Madre” (1999) en “Hable Con Ella” (2002).
De film opent met het nummer “Títulos de çabecera” een vrij dramatisch stukje muziek dat weinig goeds voorspelt qua verhaallijn dan, niet op het vlak van de muziek laat dat duidelijk zijn. Het heeft veel weg van wat Bernard Herrmann zou geschreven hebben voor een Hitchcock-thriller. Bij “Quizás, Quizás, Quizás” flits het beeld van hoofdrolspeler Gael Garcia Bernal (“Amores Perros”) of moeten we zeggen van Zahara steeds voor onze ogen.
Wie tijdens “Troy” aan het wegdromen was toen Brad Pitt en Orlando Bloom met bloot bovenlijf meerdere keren voorbij de cameralens wandelden, die moeten met Bernal op hun hoede zijn. De Mexicaanse wonderboy, of zoals een vriendin hem omschrijft: “die met zijn mooie blote poep”, trekt deze keer vrouwenkleren aan maar ook vooral uit. En zielen die niets moeten hebben van twee kussende mannen, die gaan beter naar een andere prent. Wie houdt van Bernal (en wie doet dat niet) die kijkt zeker al uit naar zijn volgende prent “The Motorcycle Diaries” waarin hij in de huid kruipt van Ernesto “Ché” Guevara. Maar we hadden het over de muziek.
De soundtrack is door de verhaallijn van een turbulente kinder- en schooltijd doorspekt met een aantal religieus getinte nummers zoals “Kyrie”, Viaje”, “Noir” en “Puerta Final”. Het zevende nummer “Curo Matto” door Little Tony is een speels en welgekomen afwisseling na een hele reeks van rustige nummers. In die nummers geeft Iglesias de essentie weer van deze film namelijk (onmogelijke) liefde, ongeacht in welke vorm of verpakking het wordt beleefd. Vervolgens is het weer wachten tot “Escena Familiar” en “Foulard De Seda” voor het meer dramatische werk.
De film kan je samenvatten in één enkel nummer “Moon River” gezongen door de nachtegaal met de fijne stem van de kleine Pedro José Sánchez Martínez. Zijn versie nadert het origineel gecomponeerd door Henry Mancini uit de film “Breakfast At Tiffany’s” (1961). Hij mag het album ook op een waardige manier afsluiten met “Jardinero”.
1. Titulos De Cabecera 1:32
2. Quizas, Quizas, Quizas, Sara Montiel 2:45
3. Cine Olimpo 1:13
4. Kyrie 2:44
5. Viaje A Galicia 2:27
6. Noche Oscura 2:13
7. Cuore Matto, Little Tony 2:52
8. Plegaria Atendida 2:16
9. Por Mi Grandisima Culpa 2:11
10. Los Cocodrilos Hambrientos 1:07
11. Carta Del Mas Alla 2:22
12. La Piscina 2:21
13. Escena Familiar 2:16
14. Foulard De Seda 2:25
15. Noir 3:12
16. Juan Y El Sr. Berenguer 1:59
17. El Cine Como Espejo 1:47
18. Saxo + Cuarteto :53
19. Puerta Final 6:09
20. Exotica :34
21. Maniqui Parisien, Sara Montiel 2:49
22. Plato 1:48
23. Adagietto 2:47
24. Moon River, Pedro José Sanchez Martinez 3:27
25. Valsetto 1:41
26. Jardinero "Torna A Surriento", Pedro José Sanchez Martinez 1:30