Karin Albou heeft met haar debuut een hele mooie film gemaakt. We stappen in het leven van Laura, een achttienjarig meisje dat in Parijs filosofie studeert. Dat is op zich een nogal slappe verhaallijn, was het niet dat Laura samen leeft met haar joods orthodoxe moeder, zus en schoonbroer en die vinden haar rationele Kantiaanse ideeën maar niets. Laura wordt verscheurd door de twee denkwerelden die ze met elkaar moet proberen combineren. Dat wordt er niet makkelijker op wanneer ze verliefd wordt op een Algerijnse moslim zonder papieren, die haar twijfels en ideeën wél respecteert.
De film vertelt Laura’s verhaal en dat van haar zus Mathilde, die de Thora tot op de letter strikt naleeft en hem daardoor ook vaak verkeerd begrijpt, waardoor haar huwelijk (en vooral het consumeren daarvan) niet van een leien dakje loopt. De twee zussen vinden met moeite hun weg via het pad dat scenariste Karin Albou prachtig heeft beschreven. Ze heeft er niet voor niets een prijs voor gewonnen in Cannes vorig jaar.
In de film lijken alle overbodige dialogen geschrapt en vervangen door alleszeggende beelden, aanrakingen en blikken. Daardoor zijn de resterende dialogen ook erg sterk en krijgt muziek een hoofdrol in de film. De scène waarin Mathilde haar moeder voorzichtig uitvraagt over haar intiem leven met haar man, is zeker een van de hoogtepunten van de film.
De acteerprestaties van de drie vrouwen zijn fenomenaal. Fanny Valette werd voor het neerzetten van de rol van Laura genomineerd voor een César in de categorie van meest veelbelovende actrice. Elsa Zylberstein speelt op voortreffelijke wijze de naïve Mathilde die er alles aan wil doen om haar man in bed te plezieren zonder de wetten van de Thora te overtreden. Sonia Tahar speelt de bijgelovige moeder die Laura verbiedt liefdesbrieven te schrijven en haar met allerlei talismannen wil beschermen voor de echte liefde.
Het wiebelende camerawerk heeft soms een misselijk makend effect, maar het heeft me maar één keer echt gestoord. De stijl die gehanteerd wordt, past uitstekend bij het soort film dat ‘La petite Jérusalem’ is. Het is het leven zoals het is, met haar mooie momenten, maar ook met haar pijnlijk snijdende momenten. En doordat die balans mooi in evenwicht is, blijft de hele film nog een paar uur nazinderen.
Niet meer te zien in Studio Skoop, maar niet twijfelen bij een bezoek aan de videotheek binnenkort!