Wat kan een regisseur zoals M. Night Shyamalan nog uit zijn hoed toveren? Dat is de vraag, zeker na films zoals het bovennatuurlijke “The Sixth Sense”, het superheldenepos “Unbreakable”, het buitenaardse “Signs” en het pakkend liefdesverhaal dat verscholen zit in “The Village”. Zijn antwoord heet “Lady In The Water”. Hij omschrijft het zelf als een ongewoon bedtime story. Ongewoon dat is de film zeker. Tot mijn grote spijt heeft dat woord ongewoon echter vooral een negatieve bijklank.
Cleveland is de stotterende klusjesman in het appartementsblok “The Cove”. Hij verwelkomt nieuwe bewoners, herstelt lampen en toiletten, en zorgt ervoor dat het zwembad proper blijft. Op een avond ziet hij iemand in dat zwembad. Kort daarop zit die persoon, een meisje genaamd Story, in zijn woonkamer. Story is een narf die leeft onder het zwembad. Ze zoekt haar vessel, dat is de persoon die het begin inluidt van een grote verandering bij de mens. Wie dat is weet ze niet, maar ze moet hem of haar zo snel mogelijk vinden. Haar zoektocht wordt bemoeilijkt door een scrunt, een soort wolf die leeft in het gras en haar wil verscheuren.
De inspiratie voor dit verhaal haalt Shyamalan bij zichzelf. De film is namelijk gebaseerd op het verhaal dat hij aan zijn eigen kinderen vertelt voor het slapen gaan. Elke avond wilden ze meer horen van de personages en de sprookjeswereld. Daardoor werd het een groot poëtisch epos. Shyamalan vertelt in de extra’s dat het vooral zoeken was naar een evenwicht tussen woorden en beelden. Alleen jammer dat hij na dertien scriptversies dat evenwicht niet heeft gevonden. Hij vertelt veel te veel en laat daardoor te weinig over aan onze eigen verbeelding. Ook aan de vertolkingen schort er het een en ander. Paul Giamatti en Bryce Dallas Howard zijn beiden uitstekende acteurs maar dit is niet hun beste werk. Het ontbreekt Giamatti aan ingetogenheid en kinderlijke verbazing. In plaats van dat hij alles beleeft zoals een kind dat doet als die het verhaal hoort, is hij teveel de katalysator van de actie. De centrale rol van Howard is dan weer herleid tot een kleinzielige figurantenrol waardoor je nauwelijks meeleeft met wat haar overkomt. Componist James Newton Howard voldoet gelukkig wel aan de verwachtingen. Hij schrijft een geheimzinnige score waarbij hetzelfde thema doorheen de verschillende nummers wordt herhaald en volledig losbarst in het krachtige en eposante “The Great Eatlon”. (Dat hij zelfs eventjes zijn sterke score voor "King Kong" recycleert is hem vergeven)
Het is een makkelijke kritiek, maar je kan niet ontkennen dat Shyamalan een veel te grote en belangrijke rol voor zichzelf heeft gehouden. In zijn voorgaande films was het leuk als je hem heel even kon herkennen als figurant of in een miniscule bijrol. Maar hier leidt hij duidelijk aan grootheidswaazin als de man die met zijn boek de wereld zal veranderen. Het leidt gewoonweg tot apathie. Hitchcock heeft ook wel eens een mindere film gemaakt maar die zijn beter in vergelijking met “Lady In The Water”. Alles waarmee Shyamalan voor zichzelf naam en faam heeft gemaakt als regisseur en scenarist is verdwenen. Ik wens Shyamalan alvast de nodig dosis bescheidenheid toe voor zijn volgend filmproject, want ik blijf een fan maar dan van zijn andere films.
De extra’s:
- Lady In The Water: a bedtime story
- Weerspiegelingen van Lady In The Water
- Audities
- Bloopers
- Weggelaten scènes
- Teaser
- Trailer