De Britse koningin van de actie, redster van het vaderland en de rest van de wereld is terug. Met “Lara Croft Tomb Raider The Cradle Of Life” (wat is dat toch met al die veel te lange titels tegenwoordig) neemt Angelina Jolie ons terug mee op sleeptouw. De dvd-hoes belooft ons spetterende vuurgevechten en adembenemende, levensgevaarlijke ontsnappingen. Euhm, wij hebben precies een andere film gezien.
Na een aardbeving in Griekenland duikt Lara Croft onder water. Ze zoekt de verdwenen Luna Temple. Dat is de tempel van veroveraar Alexander De Grote die na een vulkaanuitbarsting werd verslonden door de zee. Daar vindt ze de gouden bol waarmee je de mythische Doos van Pandora kunt lokaliseren. Nog voor ze de bol grondig kan bestuderen, verliest ze die aan de Shai Ling. Die willen het verkopen aan Jonathan Reiss (Ciarán Hinds), een man zonder veel scrupules. Hij wil de doos openen en zo alle plagen op de wereld loslaten. Lady Croft moet hem samen met haar oude misdaadpartner Terry Sheridan (Gerard Butler) tegenhouden.
We zaten absoluut niet te wachten op deze sequel. En waarom precies werd ons vanaf het begin duidelijk. Lady Croft mag dan wel een vamp zijn voor freaks van computerspelletjes. Voor de cinéfiel is er net iets meer nodig dan een nauwsluitende grijze body en een stel bijhorende blaffers. Angelina Jolie zal zich wel geamuseerd hebben. Ze heeft zowat alle stunts mogen doen die ze zelf wilde doen en het speelgoed gekregen dat ze wilde hebben. Dat ze een klein beetje gewond is geraakt tijdens een van de opnames lacht ze vrolijk weg.
Simon West werd na zijn erbarmelijk regie voor de eerste filmincarnatie bedankt voor bewezen diensten. Jan De Bont krijgt de betwijfelbare eer om Lady Croft terug op het juiste pad te brengen. Deze voormalige cameraman heeft na “Speed” (1994) zichzelf echter nog niet kunnen bevestigen. En doet dat zeker niet met deze film. Qua regie, scenario, visuele effecten en acteerprestaties schort er op meer dan één vlak iets. Niemand kon blijkbaar alle ideeën in een juiste context gieten.
De beloofde spetterende vuurgevechten en adembenemende, levensgevaarlijke ontsnappingen zijn er wel, maar ze worden zonder veel gevoel voor timing en flair op ons losgelaten. Van stuntcoördinator Simon Crane (“The World Is Not Enough”) zijn we meer gewoon. Vaak is het ook een kwestie van net dat tikkeltje erover. Lady Croft die terug naar het wateroppervlak zwemt door een haai een ferme dreun te geven, lijkt ons weinig realistisch. We zien Austin Powers dat eerder doen. En de povere speciale effecten maken dat alleen maar erger. Alleen de muziek van Alan Silvestri kon ons nog enigszins bekoren.
Wennen aan het verschrikkelijk irriterende accent van Croft, dat zal ons nooit lukken.
De kans zit er natuurlijk wel dik in dat er nog een derde deel komt en dan zullen we ons verstand nog eens op nul zetten. Dat accent zullen we er wel bij nemen.
De extra’s:
- Audio commentaar Jan De Bont
- 7 deleted & alternate scenes met optioneel commentaar van Jan De Bont (15 min.)
- Featurettes: training (9 min.), wapens & voertuigen (4,30 min.), stunts (11 min.), visuele effecten (11,30 min.), muziek (4,45 min.)
- Screen test Gerard Butler (4 min.)
- Video Korn “Did my time” en The Davy Brothers “Heart go faster”
- DVD-rom met origineel bioscoop website archief