Zowel onmiddellijk na de film als na de eindgeneriek kwam er een stevig applaus. Ook van de meeste perslui in binnen- en buitenland werden positieve reacties opgetekend.
Drie jaar geleden, in 1999, kregen de Luikse broers vrij verrassend de Gouden Palm voor hun Rosetta, een hard en schrijnend portret van sociale uitzichtloosheid.
"Le Fils" portretteert een schrijnwerker die enkele jongeren in de stiel van timmerman moet opleren. Een van deze leerjongens obsedeert de man zozeer, dat hij hem bij alle mogelijke gelegenheden observeert. De spanning tussen beiden groeit nog wanneer de jongen hem vraagt om zijn persoonlijke begeleider te worden. Beetje bij beetje worden door de Dardennes de littekens getoond die de beide hoofdpersonages hebben opgelopen.
"Le Fils", zonder veel woorden, zonder veel muziek, is vooral een verhaal over vereenzaming. Ook deze keer speelt de camera een niet onbelangrijke rol: van erg dichtbij volgt hij de personages voortdurend.
Tijdens de persconferentie wees Jean-Pierre Dardenne erop dat de stilte rond de film - zelfs de identiteit van de acteur die de jongen speelde werd niet vrijgegeven - geen onderdeel is van een marketing-strategie. Ze doen dat "pour le film", in het voordeel van de film "omdat bijvoorbeeld het aangezicht van de jongen 19 minuten lang verborgen blijft".
"Le Fils" nestelt zich in het kransje favorieten voor de Gouden Palm samen met de Fin Aki Kaurismäki, Aleksander Sokoerov, de Britten Mike Leigh en Ken Loach en de Palestijn Eili Suleiman.