Romain (Melvil Poupaud) staat op een cruciaal punt in zijn leven. Tijdens een fotoshoot verliest hij het bewust zijn. Na een bezoek aan de dokter valt het verdict. Hij heeft geen aids, zoals hij aanvankelijk denkt, maar wel een kwaadaardige tumor vergelijkbaar met een soort kanker. De tumor is uitgespreid doorheen verschillende organen. De dokter stelt chemotherapie voor als laatste reddingsmiddel, of tenminste om zijn lijden te verzachten, maar Romain ziet dat helemaal niet zitten. Zijn overleveingskansen bedragen minder dan 5 procent, en er resten hem naar schatting slechts nog zo’n drie maanden. In die tijd sluit Romain bepaalde deuren voorgoed, en opent hij nog een aantal andere die moeten aantonen dat hij ooit heeft geleefd.
Met "Le Temps Qui Reste" levert François Ozon alweer een totaal andere film af. Je vindt niets terug van de koldereske humor uit "8 Femmes" en je moet het ook stellen zonder de verleidelijke lichaamsdelen van Ludivine Sagnier uit "Swimming Pool". In de plaats daarvan krijg je een ingetogen film over hoe iemand de dood in de ogen aankijkt, en hoe hij daarop reageert. Dit is het tweede deel in de trilogie die Ozon voor zichzelf heeft uitgestippeld. "Sous Le Sable" (2000) vormde het eerste deel waarin werd omgegaan met de dood van een geliefde. In "Le Temps Qui Reste" gaat het over het omgaan met je eigen dood. In het toekomstige sluitstuk zal het dan weer draaien over de dood van een kind.
Voor Ozon was het belangrijk dat er over het doodgaan van Romain in "Le Temps Qui Reste" geen twijfel bestaat. Vandaar dat hij koos voor een terminale kanker in plaats van aids. Ozon voelt zichzelf trouwens nog helemaal niet klaar om een film te draaien rond de aids. Een film over de dood gaat makkelijker door zijn persoonlijke ervaring met het thema. Hij wilde de drie fases tonen die iemand doorloopt: woede, ontkenning en uiteindelijk aanvaarding. In die laatste maanden zien we Romain geen grote of spectaculaire dingen doen. Hij wil vooral vrede vinden met zichzelf, en het is niet omdat hij doodgaat dat hij persé ook vrede wil sluiten met zijn familie. Integendeel, hij gebruikt zijn woede als middel om enkele familiebanden op te blazen. Hij wijst bijvoorbeeld met een beschuldigde vinger naar zijn vader die zijn moeder verdriet en pijn heeft bezorgd door zijn talkrijke affaires.
Romain maakt ook een einde aan zijn liefdesrelatie. Als reden of excuus vertelt hij dat de sleur het verlangen heeft gedood. Het enige wat rest is een beetje verlangen, een beetje tederheid. De verliefheid is echter verdwenen. Het einde van die relatie helpt hem in het leren aanvaarden dat er aan alles een einde komt. De enige persoon waarbij hij rust vindt is zijn grootmoeder, vertolkt door Jeanne Moreau. Zij is de eerste en de enige aan wie Romain zijn lot vertelt, omdat ze net zoals hem aan het einde van haar leven staat. Zij wil dat hij vecht voor zijn leven, de chemotherapie volgt, niet omdat ze gelooft dat het helpt maar omdat ze gelooft in hem. Voor Ozon zijn de scènes tussen de twee het hart van de film, en gelijk heeft hij. Wat de baby die je op de dvdcover ziet met dit alles heeft te maken moet je zelf achterhalen. Met een speelduur van 74 minuten is "Le Temps Qui Reste" een korte film, maar beslist de moeite waard.