Een nieuwe film van François Ozon is een waar feest. Als de maker van films als ‘Sous le sable’, ‘Swimming Pool’, ‘Huit femmes’ en ‘Five times two’ een nieuw product in de cinema’s gooit, dan zit ik op het puntje van mijn stoel. Deze keer kwam ik niet vervreemd uit de cinema, ik was ook niet teleurgesteld of overrompeld. Ik was beroerd door zoveel schoonheid. Ik was week vanbinnen door de intense schoonheid van een film die een aaneenschakeling lijkt van foto’s.
Fotografie is meteen ook een link naar het verhaal van de film. Hoofdpersonage is Romain, een arrogante, succesvolle, jonge fotograaf. Hij is homoseksueel, maar dat is met moeite een thema van de film te noemen. Het is een gegeven waar verder niets mee wordt gedaan, en dat op zich is vrij uniek. Net als in de film, laat ik zijn homoseksualiteit verder dan ook onbesproken.
Wanneer Romain onderzocht wordt na een flauwte op de set van een fotoshoot, blijkt dat hij kanker heeft. Hij heeft nog drie maand te leven. Hij neemt vakantie op zijn werk en beëindigt zijn relatie. Dat zijn zowat de enige ingrijpende beslissingen die hij neemt. Hij vertelt zijn geheim aan niemand, met uitzondering van zijn grootmoeder. Haar kan hij het vertellen omdat zij even dicht bij de dood staat.
Wat volgt is een beeldenreeks van Romain tot aan zijn dood. Nooit sentimenteel, nooit overdreven. Romain is niet opeens tot het inzicht gekomen dat hij een eikel is. Hij is nog steeds een eikel, maar eentje met gevoel voor eindigheid. Dat is net wat ik apprecieer aan ‘Le temps qui reste’. François Ozon laat Romain in vrede sterven, niet vervuld van zichzelf. Dat is een groot verschil. In de meeste palliatieve films (mag ik dat zo noemen?) wordt de stervende beweend en bewierookt door zijn omgeving. Niet hier.
Codewoorden: subtiliteit, fotografisch, integer maar nooit sentimenteel.
Te bekijken in Studio Skoop
Redactie Antenne