Dat is nogal iets met die jeugd van tegenwoordig. Dan lanceert Sensoa eens een campagne, begrijpen ze dat toch weer op een verkeerde manier. Lila, het hoofdpersonage uit Lila dit ça, beantwoordt volledig aan het beeld van de jongere die Sensoa graag zou willen zien. Of beter ze beantwoordt er iets te goed aan. Het meisje praat over seks, maar ze praat alleen over seks. Over erotiek eigenlijk, ‘vuile praat’ is het enige wat je uit haar mondje zal horen. Dat mondje is, zoals ze het zelf beschrijft, toch opvallend wonderlijk want hoewel het klein is kan het toch een gigantische pik bevredigen.
Ja, Lila is een franke adolescente die Chimo’s hoofd helemaal zot maakt. Chimo is een jongen die in dezelfde buurt woont als Lila, een armere wijk in Marseille. Chimo is niet als de andere jongens. Hij is niet zo stoer, eerder aan de verlegen kant en best wel intelligent. Chimo heeft bijvoorbeeld behoorlijk wat schrijftalent en dat zet hem ertoe aan om zijn belevenissen met en indrukken over Lila neer te schrijven in twee ‘Clairefontaine’ schriften. En meteen legt regisseur Ziad Doueiri op die manier de link naar het boek waarop deze film gebaseerd is. Chimo weet immers niet hoe hij moet omgaan met dit brutale meisje. Ze is zo knap en sensueel. Maar tegelijk is haar gore praat echt wil niet hetgeen deze rustige adolescent zoekt. Of toch? Stilaan leert Chimo Lila doorgronden. Is deze ‘putain’, zoals de jongens in de buurt haar noemen, echt ‘de snelle wip’ of heeft dit meisje diepere gronden.
Ziad Doueiri bouwt zijn film op een goed gedoseerde manier op. Hij trekt de aandacht van het publiek met een verhaal dat op het eerste zicht straf en provocerend is en voert ons zo mee naar een diepgaander en meer ontroerend verhaal van twee pubers die zich met de liefde geen weg weten. Heel even raakt hij de dosering kwijt door in één van de eindscènes op een nogal banale manier de achterliggende grond van Lila’s gedrag samen symbolisch samen te vatten. Voor zij die het niet door hadden…
Toch is deze film een mooi portret dat niet in het minst steunt op de prestaties van de hoofdacteurs Vahina Giocante en Mohammed Khouas. Vahina is sowieso een mooi meisje. Maar niet alle mooie meisjes zijn ook sensueel, of kunnen sensueel acteren en tegelijk een kwetsbaar. Vahina is dat wel, zij slaagt hier moeiteloos in. Naar dit meisje kijk je graag en gefascineerd. En naar Mohammed al evenzeer natuurlijk. Hij is de twijfelaar van dienst. De onzekere jongen, de teddybeer die eerder aarzelend zijn geliefde Lila aanraakt als die dat vraagt. Die niet begrijpend toekijkt op dit meisje waarover hij zich uiteindelijk wel zal ontfermen. Trouwens, Mohammed geeft zich echt volledig in deze rol want in het echte leven blijkt hij een vrolijke, vlotte babbelaar te zijn. Niks verlegen teddybeer. En ja, ik kan het weten want bij de première die ik van deze film in de Studioskoop bijwoonde was deze leuke verschijning aanwezig voor een babbeltje na de film. Wie trouwens nog een filmrol zonder acteur in de kast liggen heeft. De jongeman is nog op zoek naar een volgend project en verdient in tussentijd zijn boterham door als taxichauffeur Parijs te doorkruisen. En als er dan toch rollen worden uitgedeeld, tussen haakjes, geeft u er ook maar eentje aan de geluidsman. Deze man wou net iets te vaak ‘in the picture’ een plaatsje opeisen, jammer toch om de magie een paar keer zo te doorbreken.
Toch wil ik ‘Lila dit ça’ maar wat graag aan u aanbevelen. En om alvast uw nieuwsgierigheid te prikkelen –een woord dat volledig in de context van dit verhaal past– de film toont een supersensuele scène waarin Lila voor Chimo op een schommel zit. Laat uw verbeelding alvast zijn vrije gang gaan want verdere tipjes van de sluier licht ik niet op. Dat doet Lila zelf wel!
Griet Baeten
Redacteur Café Civilisé