Velen stellen zich de vraag waarom Bruce Willis nu perse voor een vierde keer John McClane moet spelen. Ik stel die vraag niet (Harisson Ford speelt toch ook nog eens Indiana Jones en die is ouder dan Bruce). Dit personage is bovendien zowat het beste wat Bruce Willis in zijn hele carrière is overkomen. En even belangrijk is dat regisseur Len Wiseman (Underworld) met Live Free or Die Hard een goede film aflevert. Bruce haalt nog eens alles uit de kast, behalve dan zijn marcelleke, en zorgt opnieuw voor vuurwerk. John is up to his old tricks en het is genieten.
Na zijn avonturen in en rond de wolkenkrabber (Die Hard - 1988), de luchthaven (Die Hard 2 - 1990) en de straten van New York (Die Hard with a Vengeance - 1995) doet John McClane het wat rustiger aan. Hij houdt zich vooral bezig met het in de gaten houden van zijn dochter die op vrijersvoeten is. Het duurt niet lang voordat de kogels weer eens rond zijn hoofd vliegen. John moet computergenie Matt Farrell (Justin Long) naar de FBI brengen. Iemand heeft immers cyberspace overgenomen en wil de klok terugdraaien naar de middeleeuwen. John moet enerzijds Matt levend en wel houden, en anderzijds de bad guys tegenhouden voordat ze nog meer onheil aanrichten. Dat John zelf voor een groot deel verantwoordelijk is voor dat bijkomend onheil hoort er nu eenmaal bij.
Toegegeven bij momenten, om niet te spreken van altijd, is deze film compleet over de top. Zo duiken John en Matt zich nog net voordat een weggekatapulteerde auto hen verplettert. Enkele luttele seconden later gebruikt John een andere wagen als munitie en schiet hij daarmee een helikopter uit de lucht. Zijn fijne commentaar op dat alles luidt: “I was out of bullets”. Die pittige replieken houden het geheel luchtig en vooral heel genietbaar. De actie bestaat dus uit een hele resem voortreffelijke en waanzinnige stunts, let wel op de doodgewone autorit dat met een bluescreen werd gedraaid, autorijden is blijkbaar veel gevaarlijker dan met een grote truck door betonblokken crashen.
Daarnaast heb je ook nog een degelijk verhaal over onze communicatiemaatschappij. Computers zijn handig maar maken ons heel kwetsbaar want er moet maar een iemand de stekker uittrekken. In de film is die taak weggelegd voor Timothy Olyphant (Deadwood). Hij speelt een uitstekende slechterik, en mag zich een waardige tegenstander van John noemen. Hij treedt daarmee in de voetsporen van Alan Rickman en Jeremy Irons. Ook de bloedmooie Maggie Q (Mission Impossible III) onthouden we niet alleen voor haar natuurlijke schoonheid maar evenzeer voor de pak rammel die ze uitdeelt.
De score van Marco Beltrami gaat tijdens de film grotendeels verloren. Ook als je de cd zo beluistert blijft er weinig hangen. De nummers op de soundtrack volgen niet strikt het verloop van het verhaal. Hierdoor mis je ergens wat samenhang. Wijlen Michael Kamen brengt in Die Hard with a Vengeance ode aan The Bomb Run van Laurie Johnson uit Dr. Strangelove. Zo een muzikaal eerbetoon kon Beltrami’s score een noodzakelijke memorabele punch gegeven hebben. Maar nu klinkt het teveel zoals de score van Michael Giacchino voor Mission Impossible III: goed in functie van het beeld maar het blijft niet hangen.
Tracklist:
01. Out Of Bullets
02. Shootout
03. Leaving The Apartment
04. Dead Hackers
05. Traffic Jam
06. It's A Fire Sale
07. The Break-In
08. Farrell To D.C.
09. Copter Chase
10. Blackout
11. Illegal Broadcast
12. Hurry Up!
13. The Power Plant
14. Landing
15. Cold Cuts
16. Yippee Ki Yay
17. Break A Neck
18. Farrell Is In
19. The F-35
20. Aftermath
21. Live Free Or Die Hard