Met deze onprettige situatie worden Lola en Manni geconfronteerd. Manni moet in opdracht van een louche autohandelaar zorg dragen voor een tas. In de tas zit welgeteld 100.000 oude Duitse mark. Manni is terecht nerveus om met zoveel geld rond te lopen. Uit verstrooidheid en door pure zenuwen ‘vergeet’ hij de tas op de metro. Binnen de 20 minuten moet het geld teruggeven worden aan zijn baas, zoniet komt er een vroegtijdig einde aan zijn aardse leven. De enige die Manni uit deze benarde situatie kan helpen is Lola. De reactie van Lola is rennen.
Zet je schrap, want tijdens het bekijken van “Lola Rennt” schiet je hartslag de hoogte in, snak je naar adem en krijg je een ferme adrenalinestoot zonder dat je zelf enige inspanning moet doen. “Lola Rennt” moet zowat de beste film zijn die sinds jaren uit het frêle brein ontsproot van onze eens zo aan hoogheidwaanzin lijdende Übermensch. Vergeet voorgoed het beeld van de Duitser met in de ene hand een grote pint en in de andere een worst. Oké, hun Schlagermuzik zal voor eeuwig en altijd een schandevlek zijn in hun cultuur. Maar deze film moet dan maar de pleister zijn op de wonde.
Je kan regisseur Tykwer verwijten dat hij het zich wel makkelijk heeft gemaakt. De film is volledig opgebouwd rond een beperkt aantal momenten, dialogen en scènes, en die worden steeds hernomen. Je kijkt dus voordurend naar hetzelfde, maar vanuit een ander standpunt vertelt. Wie niet verder kijkt en denkt dan zijn neus lang is, zal dus van gemakzucht kunnen spreken. Maar door die verschillende benaderingen, krijg je inzicht over een groter geheel. En kan je de genialiteit van het verhaal niet ontkennen.
Wat deze film vooral aantrekkelijk maakt bij een jonger publiek is dat er op bepaalde momenten animatiebeelden worden gebruikt, en het geheel nog eens wordt opgesmukt met een stevige soundtrack waarvan de decibels meermaals de toegelaten gezondheidsgrens overschrijden. Als je dan toch doof moet worden, waarom dan niet in schoonheid?