In plaats van de wereld redden als Superman, helpt Nicolas Cage de wereld om zeep in “Lord Of War”. Het is een film die past in het vakje van films met een boodschap. Recent hebben we er nog zo een paar gezien zoals “The Constant Gardner” en “Jarhead”. In deze laatste klaagt Sam Mendes de waanzin aan van de oorlog en het nodeloos bloedvergieten. Andrew Niccol doet hetzelfde in “Lord Of War” al is dat eerder vanuit een cynisch perspectief en onder de uitspraak: “Waar een wil is, is een wapen.”
Nicolas Cage kruipt in de huid van Yuri Orlov. Als je uw medemens naar het hiernamaals wilt knallen, helpt hij jou aan het gepaste materiaal. Orlov schiet zich een weg naar de top van de zakenwereld, terwijl hij zorgt dat hij zelf niet door één van zijn kogels wordt getroffen. Die kans bestaat want Yuri maakt tijdens zijn wereldreizen een aantal vrienden maar ook dubbel zoveel vijanden. Zo is er een agent (Ethan Hawke) die hem liever achter tralies ziet of een Afrikaanse barbaarse dictator die enkel aan zichzelf denkt. Naast zijn handelspraktijken waakt Yuri ook nog over zijn broer Vitaly (Jared Leto) die nogal graag cocaïne snuift, en geniet hij van het leven met zijn supermodel Ava (Bridget Moynahan).
Andrew Niccol kan goede films maken. Hij toont dat met het futuristische en vooral visueel gestileerde “Gattaca” (1997). Maar het kan ook wel eens fout lopen zoals dat het geval is met “S1mOne” (2002). Gelukkig zit hij met “Lord Of War” terug op het juiste pad. De film oogt erg Hollywood, maar toch kwam het geld van ergens anders. De Amerikaanse studio’s wilden hun vingers niet verbranden aan een dergelijke film door het oorlogsbewind van president George Bush. Het resultaat is wat telt ongeacht de centen. Sterkhouders zijn vooral de dialogen. Zo hoor je dat er niets erger is dan een oorlog tussen wapenverkopers, want die zitten nooit zonder munitie. En waarom zou je in een relatie niet liegen of verraad plegen, want uiteindelijk eindigt elke relatie zo. Dat liegen en bedriegen is gewoon een goed begin of een eerlijke start. En van start gesproken, de film begin meteen to the point met het openingsshot waarin Nicolas Cage zichzelf introduceert terwijl hij in een zee van kogelhulzen staat. Tijdens dat openingsshot volgen we de levenswandel van één kogel. Het begint bij de fabricatie tot het eindpunt als die kogel zich een weg boort doorheen de schedel van een kind. Even later horen we dat een kogel afgevuurd door een 14-jarige even efficiënt is, of zelf beters, dan als die wordt afgevuurd door een 44-jarige.
Vergis je niet, Andrew Niccol veroordeelt de hele wapenindustrie, alleen doet hij het eerder subtiel door een grote hoeveelheid sarcasme, ironie en zware humor. Een acteur zoals Nicholas Cage is daarvoor meer dan ideaal. Hij zet als de verkoper des doods een van zijn betere vertolkingen neer, en zorgt offscreen ook voor de zeer geslaagde commentaartrack. Zo vertelt Yuri dat hij gedurende zijn hele kindertijd van zijn wannabe joodse vader heeft gehoord dat hij geweld moet schuwen, maar zoveel jaar later is dat geweld net Yuri’s roeping. Er zijn 550 miljoen wapens in omloop, een op twaalf mensen heeft er één. Niet slecht, maar Yuri kijkt vooral naar die andere elf die er nog geen hebben, want die elf vormen zijn doelwit. Een ding is zeker Cage is alom present. Je hebt dus dikke pech als je Cage helemaal niet graag ziet spelen, want dan ligt zowel hij als de film ferm op jouw maag, en smeek je om een genadeschot. Zover is het bij mij niet gekomen, integendeel. Een volledige schot in de roos is “Lord Of War” niet. Daarvoor lopen Jared Leto, Ethan Hunt en Bridget Moynahan teveel verloren. De film speelt zich ook af over een tijdspanne van twintig jaar waardoor de samenhang hier en daar zoek raakt. Maar het is duidelijk dat deze prent wel goed is voor een aardige discussie en dat kan nooit kwaad.
De extra’s:
Ik moest het stellen met de gewone dvd-editie zonder extra’s, maar voor de liefhebbers bestaat er ook eentje met een uitgebreid arsenaal aan extra’s.