Bujok bevestigt dat de overname van MaoMagazine door een mediabedrijf enkele weken geleden ,,ei zo na'' rond was. Toch sprong het licht op rood. Over de identiteit wil hij niets kwijt, maar het gaat zeker niet om SanomaMagazines Belgium (uitgever van Humo ), Roularta of de Vum. Bujok gaat nu op zoek naar financiers buiten de media (,,Ze zijn op'') om het blad in leven te houden.
Concentra draaide eind verleden jaar de geldkraan voor MaoMagazine dicht. De put bedroeg toen al minstens enkele miljoenen euro's voor een concept dat nog geen jaar op de markt was. Het gratis verspreide, tweewekelijkse blad was eigenlijk een trekker voor de gelijknamige webstek, die zich vooral op onderzoeksjournalistiek toelegde. Het magazine overvleugelde evenwel de internetversie met een oplage van zestigduizend exemplaren.
De gedurfde en soms wat obscene onderzoeksjournalistiek -- waarbij de tackle niet wordt geschuwd -- maakt een overname niet evident. Bujok steekt niet weg dat hij geconfronteerd werd met de nodige processen. ,,Voor uitgevers is het leven zonder MaoMagazine al moeilijk genoeg.'' De manifeste waardering voor het journalistieke concept werd daarom niet gevolgd door de bereidheid om geld op tafel te leggen.
De Mao-journalisten waren bereid om flink in te leveren om het blad een tweede kans te geven. Ook wordt het voortaan betalend. Maar Bujok geeft toe dat men zeker drie jaar moet uittrekken vooraleer de rentabiliteit op punt staat. Die tijd gunt geen enkele uitgever zich tegenwoordig nog. Daarom moeten nu ,,anonieme financiers'' -- financiers waarvan de publieke opinie niet weet dat ze met hun centen in MaoMagazine zitten -- soelaas brengen.