In “Lucky Number Slevin” vertelt Josh Hartnett dat hij lijdt aan adorexia. Het is een ingesteldheid waarbij hij in plaats van panikeren over datgeen wat er met en rond hem gebeurt, hij gewoon de dingen laat gebeuren en kijkt wat de uitkomst daarvan is. Of dat een gezonde manier van leven is, is twijfelachtig want Hartnett heeft als Slevin in deze film meer tegenslag dan de filmtitel laat vermoeden. Hij is de jongeman op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment en met het verkeerde nummer. Of schuilt er meer achter dit alles...
Slevin (Josh Hartnett) wordt per vergissing verward met Nick, een goede vriend van hem. Daardoor belandt hij in het bureau van The Boss (Morgan Freeman). Die vertelt hem dat hij hem nog een kleine 100.000 dollar schuldig is. Dat geld heeft Slevin niet, maar er is een alternatief. De zoon van The Boss werd recent vermoord waardoor de strijbijl met The Rabbi (Sir Ben Kingsley) wordt opgegraven. Als Slevin de zoon van The Rabbi vermoordt, is zijn schuld vereffend. Iemand vermoorden doe je niet zomaar. Detective Brikowski (Stanley Tucci) en de beruchte moordenaar Mister Goodkat (Bruce Willis) houden Slevin voortdurend in de gaten.
Onlangs heb ik Josh Harnett aan het werk gezien in “The Black Dahlia”. Zowel de film als de vertolking van Harnett, samen met die van Scarlett Johansson en Aaron Eckhart, misten iets wat die film van Brian De Palma nog beter had kunnen maken. Met dezelfde gemengde gevoelens zit ik na het bekijken van “Lucky Number Slevin”. De film is goed maar net niet goed genoeg, want opnieuw ontbreek dat extra element op alle vlakken. Het scenario van Jason Smilovic doet sterk denken aan oude gangsterfilms, een vleugje “Ocean’s Eleven” en “Layer Cake”, en werd geschreven met pakweg Quentin Tarantino in het achterhoofd maar dan zonder al teveel bloedvergieten. Het bijhorend thema “Kansas City Shuffle” gezongen door J. Ralph draagt bij tot die hele sfeer. Trouwens, de film had ook beter Kansas City Shuffle geheten want dat past gewoon veel beter. Alles en iedereen is op de één of andere manier verbonden met elkaar, alleen weten we niet precies hoe en waarom. Wat je min of meer zal bijblijven zijn de momenten zoals de eerste ontmoeting tussen Slevin en zijn buurmeisje, gespeeld door Lucy Liu, die suiker komt vragen en waarom The Rabbi houdt van “North By Northwest”.
De lekkernij die jouw aandacht op het verhaal en de personages moet vasthouden, zijnde het plegen van een Kansas City Shuffle, is net onvoldoende uitgewerkt om de spanning en de interesse hoog te houden. Als je dan toch aan die allesverklarende finale komt, dan lijkt het wel of Smilovic jouw als kijker gewoon onderschat, ondanks wat Sir Ben Kingsley ook beweert in de extra’s. Voor Lucy Liu gaat het dan weer meer over een liefdesverhaal. Het gaat over de grijze lijn die bestaat tussen liefde en haat, en die lijn zie je tussen alle personages, al is dat niet altijd even zichtbaar. Zichtbaar of niet, het algemene waw-gevoel (in de lijn van “The Sixth Sense” of “The Usual Suspects”) kon dus veel beter. Dat kan je ook zeggen van de vertolkingen. Regisseur Paul McGuigan (“The Acid House”) kan rekenenen op de medewerking van een mooi cast met klinkende namen zoals Bruce Willis, Morgan Freeman, Sir Ben Kingsley, Lucy Liu en Stanley Tucci. Geef deze acteurs betere dialogen en dan zit je al een stap dichter bij een winnaar. Het is wel opvallend dat de naam van Josh Hartnett als eerste van de credits rolt. Hij speelt weliswaar de hoofdrol maar de jonge acteur moet zichzelf toch nog bewijzen. Deze keer loopt hij in het begin van de film vooral rond met niets anders dan een badhanddoek rond zijn middel, iets wat de meisjes vooral leuk zullen vinden, maar uiteindelijk wil je bij zo een film meer dan enkel naar een mooie jongen kijken, me dunkt. Of is Hartnett als acteur gewoon het element waarover ik het had dat tekort schiet... .
De extra’s:
- Deleted scenes
- B-roll
- Interviews
- Trailer