Rayburn (Christopher Walken) omschrijft zijn goeie vriend Creasy (Denzel Washington) als een man die op het punt staat om zijn meesterwerk te maken. Een meesterwerk dat het nodige bloedvergiet eist. Creasy wordt namelijk aangenomen als bodyguard van de kleine Pita (een schitterende Dakota Fanning “I Am Sam”). Geen overbodige luxe want in Latijns Amerika wordt er om de 60 minuten iemand ontvoerd. In 70 procent van de gevallen vallen er dodelijke slachtoffers. Tussen de twee ontstaat er sterke band. Hij is niet enkel haar beschermer, hij wordt ook zo een beetje een tweede vader. En dan slaat natuurlijk het noodlot toe. Denzels personage gaat achter de slechterik aan en is bereid zijn leven te geven voor dat van de kleine Pita.
Wie genoten heeft van “Spy Game” die raden we zeker aan om te gaan kijken naar “Man On Fire”. Waarom, wel Tony Scott levert opnieuw een sterke film af. Zo eentje waarin de acteurs tonen wat acteren is en ze doen dat door middel van een aantal sterke dialogen. Zo vertelt Creasy dat hij geen oordeel velt over mensen. Dat is de taak van God. Hij zorgt er alleen voor dat de persoon God wat sneller ontmoet dan verwacht. De rode draad doorheen deze film is dat familie het meest belangrijke is wat er bestaat in dit leven. Dat gaan we niet tegenspreken.
Denzel Washington geeft ons een compleet ander beeld van hoe een bodyguard leeft en wat er met hem omgaan als je het vergelijkt met de vertolking van Kevin Costner in “The Bodyguard”. En als we moeten kiezen tussen Whitney Houston en Dakota Fanning, dan kiezen we resoluut voor Fanning. In “I Am Sam” draagt ze zorg voor Sean Penn en hier doet ze dat voor Denzel Washington. Beklemmend is de hele ontvoeringscène en vertederend mooi is het gesprekje tussen de twee over Creasy’s verleden. De kleine meid acteert alsof ze het al jaren doet. En ze mag het zeker nog ettelijke jaren blijven doen.
Wat de soundtrack betreft stelt Harry Gregson-Williams (“Shrek 2”) ons een beetje teleur. De muziek past perfect bij de film en Williams weet wat componeren is. Alleen konden we aanvankelijk niet afzonderlijk naar deze score luisteren. De nummers zijn daarvoor veel te kort en nergens zit er een echte lijn in. “Main Title” is qua tempo, stijl en volume een te grote breuk met het zachtaardige ritme van het openingsnummer “Una Palabra” door Carlos Varela” en “Taxi” dat daarop volgt. Zo is de hele soundtrack samengesteld. Van heel rustige muziek naar een complete chaos van geluid. Net als je de sfeer hebt geproefd van het ene moment is het zo voorbij en moet je proeven van het andere. Een waardige maar niet direct representatieve afsluiter is “Man On Fire Remix” van Hybrid met Lisa Gerrard.
1. Una Palabra, Carlos Varela 1:19
2. Main Title 3:05
3. Taxi 0:53
4. El Paso 0:41
5. Creasy’s Room 0:34
6. The Rave* 4:23
7. Pita’s Sorrow 1:47
8. Nightmare 1:06
9. Bullet Tells The Truth 1:36
10. Followed 1:02
11. Smiling 0:48
12. You Are Her Father 1:45
13. No Mariachi 0:43
14. The Drop 2:58
15. Angel Vengador, Gabriel Gonzalez 1:22
16. You Betrayed Me 1:25
17. She’s Dead 0:43
18. The Crime Scene 0:57
19. Pita’s Room 1:48
20. Gonzalez 1:57
21. Oye Como Va, Kinky 4:40
22. La Niña 1:49
23. Creasy’s Art is Death 0:54
24. The Voice 2:59
25. Sanchez Family 4:45
26. The Rooftop 5:07
27. The End Music by Harry Gregson-Williams, Lisa Gerrard 9:34
28. Man On Fire Remix by Hybrid, Lisa Gerrard 3:41