Dankzij alle communicatietechnieken kunnen we met iedereen, overal en ongeacht het tijdstip praten. Maar desondanks die middelen vinden we soms de woorden niet die we willen zeggen. In vele gevallen betreft het de taal van de onverklaarbare liefde. Met “Me And You And Everyone We Know” (2005) biedt Miranda July een frisse en eigenzinnige kijk op het leven, onze communicatie en het bijhorende paringsritueel.
Richard Swersey (John Hawkes) baant zich een weg doorheen het leven als vader van twee zoontjes. Hij verdient zijn boterham als schoenenverkoper. Niet meteen de meest waanzinnige job in de wereld. Misschien dat hij daarom af en toe eens zijn hand in brand steekt. Christine Jesperson (Miranda July) is een kunstenares die geduldig wacht op haar grote doorbraak. Al moet ze natuurlijk zelf ook het initiatief durven nemen. Ondertussen rijdt ze bejaarden rond en zo ontmoet ze Richard. De twee schieten met elkaar op, maar geen van de twee vindt de (juiste) woorden om te zeggeen wat ze willen zeggen.
Met haar filmdebuut veroverde Miranda July de harten van het publiek als dat van de critici op het Sundance Filmfestival, dat van Cannes en enkele andere festivals. Zoiets wakkert natuurlijk onze nieuwsgierigheid aan. Maar laat je echter niet misleiden door het “special 2 disc edition”-label op de dvd, want de extra’s zijn zeker niet zo overweldigend in aantal of inhoud. Focus je vooral op de film zelf. Miranda July vertelt tijdens twee interviews waarom ze de film heeft willen maken, en waarom precies deze film. Haar eerste film moest meteen alles omvatten wat ze kwijt wilde aan de wereld, want ze heeft geen zekerheid dat er ooit nog een tweede komt. Voor haar gaat het over vormen van identiteit, van sociale contacten willen leggen maar ondanks dat we allemaal dezelfde taal spreken, verstaan we elkaar toch niet. We zoeken naar een connectie maar eerst moet de bestaande ruimte tussen twee personen opgevuld worden. Zeker als je dan plots die ene tegenkomt die op dezelfde golflengte zit. Die persoon verandert jouw hele wereld, en je wenst dat je die al veel vlugger was tegengekomen. Maar dan volgt ook de gedachte dat je toen niet dezelfde persoon bent van nu, en dat je die ontmoeting waarschijnlijk ook anders zou bekijken. Alles gebeurt dus op een welbepaald tijdstip en voor een welbepaalde reden.
Datgene wat je ziet in “Me And You And Everyone We Know” is tegelijk heel gewoon als ongewoon. De zonen van Richard ontdekken de mogelijkheden van mensen ontmoeten via het internet. De oudste van de twee wordt daarnaast als proefkonijn gebruikt voor de seksuele ontdekkingstocht van twee zussen. Diezelfde meisjes brengen dan weer het hoofd op hol van een buurman. Hij laat hen ondubbelzinnige berichten achter op zijn vensterraam. Als je dat stukje leest dan klinkt het nogal vies maar dat is het in de film zeker niet. Eigenzinnige humor is doorheen heel deze film present. Zo zegt Richard laconiek dat hij misschien wel een kindermoordenaar kan zijn, waarop Christine al even spontaan antwoordt dat zoiets wel een domper op de vreugde zet. Ook heel mooi is de scène wanneer Christine bidt voor een vis wiens laatste uren op deze aarde zijn geteld. Voor wie graag vergelijkingen maakt, je kan de gedachtesprong van July vergelijken met die van Zach Braff in “Garden State” (2004), de film waarin Natalie Portman een hele hoop huisdieren begraaft. Of de films “Happiness” en “Palindromes” van Todd Solondz. Sommige films hebben echt niets anders nodig dan de eenvoud die ze uitstralen. De kleine nuance of uitvergroting maken het geheel compleet. Deze film is daar een voorbeeld van.
De extra’s:
- VPRO interview (24 min.)
- Canal Plus interview (5 min.)
- Trailers