De mysteries uit het verre oosten en de verhalen uit het land van de rijzende zon wekken steeds een gezonde interesse op. Kijk maar naar de films van Wong Kar Wai zoals "2046" of "In The Mood For Love". Wat de Aziatische regisseurs kunnen, dat kunnen de Amerikanen ook, met als voorbeeld tal van Amerikaanse remakes zoals "The Ring". Als het voor dat genre kan, dan kan het ook voor een ander genre moet Rob Marshall ("Chicago") gedacht hebben. Zie, de man waagt zich zelfs aan de verfilming van het boek "Memoirs Of A Geisha", en het doet het met succes.
de kleine Chiyo wordt samen met haar oudere zus verkocht. Hun vader hoopt zo op een betere toekomst voor zijn dochters. Chiyo belandt bij Mother, een strenge vrouw die in Chiyo potentieel ziet. Ze kan uitgroeien tot een maiko, en wie weet ooit een echte Geisha. Haar zus Satsu heeft minder geluk, zij belandt in een huis waar ze zichzelf voor geld moet verkopen aan de mannen. De twee verliezen elkaar uit het oog, ondanks een verwoedde ontsnappingspoging. Chiyo verliest daarna de hoop op een beter leven, tot zij Chairman (Ken Watanabe) ontmoet. Hij geeft haar naast een ijsje de moed en het doorzettingsvermogen opdat ze de persoon kan worden die in haar zit. Met de hulp van Mameha (Michelle Yeoh) zet Chiyo haar eerste pasjes in het worden van een onvergetelijke Geisha.
het verhaal is er een dat we al meerdere keren hebben gezien. Het relatief lelijke eendje (Suzuka Ohgo) legt een moeilijke weg af en verandert dan in een zwaan (Ziyi Zhang). Chiyo is dat eendje met water in haar ogen, teveel water volgens Mother, maar water is volgens Mameha dan weer een krachtig wapen want het blust vuur. Dat vuur komt vooral van Hatsumamo (Gong Li). Zij mag lekker venijnig zijn als de tijger die je best opsluit in een kooi. Voor Rob Marshall staat alles in teken van dat verhaal, maar geef mij dan toch maar de vormgeving boven alles. Visueel is "Memoires Of A Geisha" betoverend. Dankzij een subtiele belichting komen de veelgebruikte kleuren nooit te hard of te fel over. De cinematografie zit dus meer dan goed, let maar op het moment dat Chiyo door een rode gang loopt, en de camera haar net nog kan volgen. Je ziet dat Rob Marshall ervaring heeft als theatermaker. De film komt niet zozeer over als een film, maar eerder als een theaterstuk waarbij de kijker zich nauw betrokken voelt in het verhaal. Ook tijdens de diverse momenten waarbij de Geisha hun kunde tonen, zoals de dans van Chiyo, getuigt van kennis en inzicht.
In het begin denk je dat een Geisha gewoon een meisje van plezier met een betere opleiding (en pooier), maar dat is dus niet het geval. Een Geisha is een artieste. Ze verkoopt haar kunst, niet haar lichamelijke schoonheid. Ze is geen vrouw zoals zo vele anderen. Ze is een levend kunstwerk. Ze moet mannen kunnen entertainen gedurende een lange periode en op een hoog niveau. Haar talenten als artieste moeten haar daarbij helpen. Zo speelt ze muziek als vorm van communicatie, en praat ze met haar lichaam. Het tonen van iets eenvoudig als de pols van haar hand moet mannen in vervoering brengen. Wat nog maar eens bewijst dat mannen niet veel nodig hebben. Alle actrices ondergingen voor deze film een heuse boot camp. In zeven verschillende kamers werden ze gedurende een maand opgeleid. Ze leerden zitten, wandelen, liggen, slapen en praten. Het lijkt heel eenvoudig maar dat is het helemaal niet. Die opleiding werpt vruchten af, want de dames brengen jou in vervoering. Ook het oor wordt verwend. HetHet De muzikale begeleiding is van de hand van John Williams. Rob Marshall vertelt dat Williams hem zelf heeft aangesproken. Het is de eerste keer dat Williams de vraag stelde omdat hij zo wild was van het boek, en omdat hij het zag als een uitdaging. Die uitdaging heeft hij tot een heel goed einde gebracht, want de muziek is betoverend. Hij gebruik een aantal typische Aziatische klanken en instrumenten die Geisha’s echt bespelen. Bovendien roept hij de hulp in van niemand minder dan Yo-Yo Ma op de cello en Itzhak Pearlman voor de viool. Die laatste ken je ongetwijfeld want hij bespeelt hetzelfde instrument voor het beklijvend thema in "Schindler’s List". De cello vertegenwoordigt Chiyo, terwijl de viool Chairman voorstelt. Doorheen de film zie je dus niet alleen het samenspel tussen deze twee personages, je hoort het ook. Kortom, een mooie symbiose van beeld en klank.
De extra’s:
- Geisha bootcamp (12 min.)
- Building the Hanamachi (12 min.)
- The look of a geisha (16 min.)
- The music of "Memoirs" (10 min.)
- Photos