Frankrijk heeft de Moulin Rouge maar Britse soldaten vinden ontspanning en vertier in hun Windmill Theater. Zang en dans zijn de vertrouwde ingrediënten in een dergelijk establisement, maar een naakte vrouw op het podium is iets helemaal anders. Die naaktheid staat in het spotlicht in de film “Mrs. Henderson Presents”. Dat alles onder het motto the show must go on, but the clothes must come off, of beter les filles françaises triomferen met de cancan, the British girls met hun nipples.
Mrs. Henderson (Dame Judi Dench) heeft net haar echtgenoot begraven. Zijn overlijden vindt ze een heel onattentvol iets. Haar vriendin wijst haar op de tal van liefdadigheden waarvoor ze zich voortaan kan inzetten of dat ze kan beginnen borduren. Maar dat alles is niet meteen haar cup of tea. De optie van een aantal vrijers ziet ze wel zitten, want op geld staat geen leeftijd. Maar uiteindelijk kiest ze voor een oude theaterzaal. Samen met Vivian Van Damm (Bob Hoskins) starten ze een musicalrevue die al snel overgenomen wordt door de concurrentie. De dame gaat een stapje verder en laat haar actrices voortaan naakt op de planken staan.
tijden veranderen zoveel is duidelijk als je de poeha ziet die destijds werd gemaakt rond functioneel bloot. De actrices van toen hebben een pak overtuiging nodig voor ze uit de kleren gaan. Wie denkt dat Britse meiden nu nog schuchter zijn, die denkt fout. 600 meisjes deden maar liefst mee aan de audities waarvan uiteindelijk 10 zich gelukkig konden prijzen. Dat naakt is natuurlijk heel braaf gebleven. De film speelt zich immers af ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Lord Cromer (Christopher Guest) en de publieke opinie zijn geen voorstanders van het naakte vlees, toch niet open en bloot, tenzij het op een artistieke manier getoond wordt, zoals op een schilderij. Dus worden de naakte vrouwen gebombardeerd tot decorstukken. Maar achtergrond of niet, naakt is naakt zeker voor de soldaten die hun gedachten willen verzetten tijdens de oorlogsvoering. Wie houdt van oude filmklassiekers die kent zeker de Windmill Theater. In 1945 speelde Rita Hayworth bijvoorbeeld in de film “Tonight and Every Night” als een meisje van plezier in die Windmill. Voor de update doet Stephen Fears beroep op Kelly Reilly (“Pride & Prejudice”). Zij is de natte droom van heel wat mannen en één in het bijzonder. En jawel, je ziet haar blote borsten, goedgekeurd door Judi Dench herself want Reilly heeft Britse tepels! We geloven haar op haar woord. En aan Will Young moeten we het ook al niet vragen. De Britse laureaat van het televisieprogramma Idiool herken in een van de bijrollen. Hij zingt vooral de leuke nummers van George Fenton, want we onthouden hem zeker niet als een begaafd acteur. Volgens Frears is hij zo weggelopen uit een MGM-musical, wat je als een compliment moet opvatten.
De film roept de sfeer op uit “Being Julia” en “The Producers”. Het is een oude stijl maar één met klasse en uitstraling. Dat is ook van toepassing op Dame Judi Dench en Bob Hoskins. De oudjes bewijzen dat ze nog heel wat in hun mars hebben. Het samenspel tussen Hoskins en Dench is licht verteerbaar en amusant. Zeker als Mrs. Henderson allerlei vermomingen uit de kast haalt om toch maar in haar eigen zaal te geraken. Hun eerste ontmoeting is er een om te onthouden. Zij is ervan overtuigd dat hij een jood is al ontkent hij dat in alle toonaarden. Ze draait hem uiteindelijk rond haar vinger met de juiste woorden, want ze zoekt een mananger, een man met visie en moed. Hij is er zo een, jood of niet. Bob Hoskins vertelt dat hij samen met zijn vader ooit naar de echte Windmill is geweest. Dat heeft een diepe impact op hem gehad net zoals de reünie met de meisjes van toen tijdens een productiefeestje. Voor Hoskins is deze filmervaring dus een blije terugkeer naar zijn ontluikende liefde.
De extra’s:
- Audio commentaar Stephen Frears
- Making of (24 min.)
- Interview met Bob Hoskins (4,30 min.)
- tv-spots
- De première in LA (9,40 min.)