The Dø in AB, Brussels, 12 oktober
De passage van de Finse/Franse band The Dø op het Dourfestival in juli was al een ervaring op zich. Om ze helemaal alleen in de AB in Brussel te zien was dan ook een kans die ik niet mocht missen. Hoewel het laatste album Both ways open jaws al een tijdje uit is, staat het concert duidelijk in teken van de plaat. De zaal wordt donker en een fel licht straalt op twee discoballen in het midden van het podium die in alle richtingen het publiek verlichten. De zangeres Olivia Merilahti betreedt het podium in een sexy blauw kleed dat haar een feeërieke indruk geeft. Haar kompaan Dan Levy, medestichter/komiek van de band, heeft er duidelijk zin in en zet met een strakke baslijn het concert in. Het eerste nummer is meteen raak. De drummer, gitarist en bassist vormen een stevige basis terwijl Olivia met een hoge, originele en zeer toonvaste stem het publiek tracht te verleiden. Het lukt haar aardig want na het nummer staat de hele zaal al luidkeels mee te roepen.
Een reeks van zeer strakke nummers volgen. Het aparte geluid van de band wordt vooral gecreëerd door de vele percussie, samenzang, elektrische drumgeluiden en een actieve positieve gekheid die heerst op het podium. Stilstaan doen de muzikanten niet. Publiek laten meezingen, met handen drummen, bier morsen en roadies eren is allemaal van de partij. Opvallend is vooral het contrast tussen hun debuut A Mouthful uit 2008 en hun nieuwe plaat. De nummers uit A Mouthful zijn vooral gericht op de vrolijke, soms kinderlijke zanglijnen van Olivia, terwijl de tweede plaat meer een sferische mysterieuze weg op gaat. Psychedelische eindes en flikkerende lichten zijn een terugkerend concept. Het gebruik van saxofoon, synthesizer en megafoons maakt de muziek nog mysterieuzer en laat indie, rock , folkrock, psychedelica, Aziatische percussie en pop met elkaar samensmelten. Soms lijkt de muziek even een grote chaos maar de strakheid en juistheid van de muzikanten blijft verbazen. Het is duidelijk dat ze hun songs door en door kennen. Het originele karakter komt buiten het gebruik van veel instrumenten, ook tot uiting in het gitaarwerk. Weinig aanhoudende akkoordschema’s en strakke, speelse inbreng maakt het geen typische rocksound.
Het voorlaatste nummer van de originele set is On My Shoulders, veruit het bekendste nummer van de band. Het wordt sterk gespeeld, publiek zingt mee en het vrij mystieke einde dat in reverb sound blijft hangen wordt vervolgt door een sterk snel eindnummer met een zeer goed uitgekozen pauze. Het lijkt of er een nieuw nummer begint maar Olivia’s uitdagende zang maakt de song af. De band stapt af het podium en het publiek heeft zin in meer. Luid applaus, geroep, getier.
Al snel staan ze er terug op podium. De mensen hebben evenveel zin, er is evenveel ambiance. Het is donker. De vijf bandleden komen op met zaklampen vastgehecht aan hun instrumenten en hun kledij. Een leuk roffelig drumritme zet een vrolijke song in en wordt vervolgd door een rustig nummer van de eerste plaat waar Olivia elegant met de tamboerijn speelt en de drummer met korte solo’s toont wat hij kan. Een stop met stilstaande bandleden maakt het publiek hitsig en het laatste bisnummer is dan ook een schot in de roos. De zaal vult zich met sterrenlichtjes. Olivia is als een nachtelijk fee, mysterieus, dromerig, kleurrijk en verleidelijk. Er volgt een stevige opbouw met elektronische beats en de zaal verandert plots in een lsd-trip met zware dubstepbeats. Alles trilt. Een hoogtepunt wordt bereikt. Hoge stemmen galmen en met een psychedelische mix eindigt hun concert. Het publiek genoot duidelijk en de band ook. Het vijftal buigt onder luid applaus. De zaal stroomt leeg. Een mooie avond met een band waar we in toekomst nog veel mogen van verwachten. Een aanrader!
Tomas Serrien