Trigorin is een beroemde schrijver die bewonderd wordt door velen. De zoon van Arkadina, Kostja, is een beginnende schrijver die in Trigorin een ware concurrent ziet. Trigorin is eerder een traditionele schrijver die gefrustreerd is omwille van het feit dat hij steeds als tweederangsschrijver bestempeld wordt. Kostja, die jong is en niet beroemd, is een experimentele schrijver wiens werk door de traditionelen niet aanvaard wordt. Ook hij is gefrustreerd omdat niemand hem begrijpt. Dit alles wordt pas tragisch als er vrouwen in het spel komen. Bij Tsjechov is het zo dat iedereen van iemand houdt die hij niet kan krijgen.
Op zich is het verhaal sterk maar dat werd jammergenoeg zo niet naar voren gebracht. Het hele stuk werd te fragmentarisch gespeeld waardoor er geen verhaallijn inzat.
Al van in het begin zaten er enkele zwakke elementen in. De tekst werd vaak te oppervlakkig afgerammeld en daarbij kwam er nog het storende accent van actrice Anne Denolf.
Gelukkig hield Hilde Heijnen het stuk overeind. Zij vertolkte heel sterk de actrice Arkadin en de scènes met haar en haar zoon, Kostja (vertolkt door Gregory Caers), en haar minnaar Trigorin (Mathias Sercu) waren boeiend om te volgen.
De regisseur, Alain Pringels, plaatste enkele mooie beelden in het stuk. Zo stond achteraan op scène een oude piano waarop Hilde Heijnen enkele mooie stukken speelde, wat voor een speciaal effect zorgde.
De verveling van het volk op het platteland die Tsjechov vaak wil aantonen in zijn stukken werd verkeerd overgebracht want het is niet de bedoeling dat die verveling overslaat op het publiek.