Palindromes
Todd Solondz
Een bevreemdende film van een vegetarische regisseur die vroeger rabbi wilde worden. Hij produceert gemiddeld om de vier jaar een film. Pittig detail voor deze film: de man heeft er al zijn spaargeld in gestopt omdat geen enkele studio de film wilde produceren.
Of dat nu de moeite was, is moeilijk te zeggen. Ik ben met een raar verward gevoel uit de cinema gelopen, ben er deze ochtend mee opgestaan en ik blijf maar nadenken. Ik vertel misschien best eerst het verhaal.
Alles draait rond Aviva. Een twaalfjarig meisje dat maar 1 grote wens heeft: moeder worden. Wanneer ze een vreemde jongen zover krijgt om een mama van haar te proberen maken, is het onmiddellijk raak. Aviva is dolblij, de reactie van mama en papa laat zich raden. Na de verplichte abortus loopt Aviva thuis weg, op zoek naar het geluk, op zoek naar een kind, op zoek naar welwillende mannen.
Als je de verhaallijn leest, lijkt het allemaal wel goed mee te vallen, ware het niet dat Aviva vertolkt wordt door acht verschillende acteurs, in alle maten, kleuren en gewichten. Ze komt ook op de meest absurde plaatsen terecht waarvan eentje werkelijk alles slaat: the Sunshines!
Aviva is op dat moment een zwarte vrouw van om en bij de 130 kilogram en is net met een knalgeel plastic bootje op de oever van een rivier beland. Ze wordt gevonden door de pientere Pieter Paul. Hij nodigt haar uit om mee naar huis te gaan en kennis te maken met zijn gezin. Ik geef een ruwe schets van de situatie: Mother Sunshine is een streng katholieke vrouw die het als haar taak ziet om alle behoeftige kinderen die haar pad kruisen op te vangen, samen met haar man Bo. Onder hen: een blind albinomeisje van een drugsverslaafde moeder, een jongetje met het Downsyndroom, een leukemiepatiënt, een meisje zonder armen of benen, enz...
Gezien hun geloof zijn Mother Sunshine en haar man sterk gekant tegen abortus. Dat levert dan weer de scène op waarin Pieter Paul Aviva meeneemt naar een stort waar weggenomen foetusjes worden gedropt.
De ene absurde scène volgt de andere op en ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet maken. Is dit kritiek op de Amerikaanse samenleving? Op pedofilie? Op het katholicisme? Op de Britney Spears-generatie die zo snel mogelijk voor volwassen wil aangezien worden? Of moet ik me er gewoon bij neerleggen dat Todd Solondz een zeer vreemde en toch magische fantasie heeft?
De titel ‘palindromes’ verwijst duidelijk naar de naam van het hoofdpersonage dat je zowel van voor naar achter als omgekeerd kan lezen. De film op zich lijkt even cyclisch, de eerste Aviva is ook de laatste Aviva. We moeten geloven dat een mens dezelfde blijft, hoe hij er nu uitziet en wat hij ook meegemaakt heeft.
En dat werkt raar genoeg. Aviva is zelfs na de abortus nog hetzelfde meisje op zoek naar zaad om aan haar wens te kunnen voldoen. En het moet gezegd, het is voortreffelijk gelukt om je te laten geloven dat elke actrice dezelfde rol speelt, ze zetten allemaal die onderdanige gekwetste en toch vastberaden Aviva neer, en hebben duidelijk samen geoefend op dat breekbare, kinderlijke stemmetje.
Redactie Antenne