Een 45-jarige man zit al heel zijn leven opgesloten in een instelling maar is zich daar zelf niet van bewust. Hij zit in de meest ingenieuze gevangenis ooit: er zijn geen bewakers, geen tralies, geen uitweg... Niks dus. Waardoor hij vergeet dat hij eigenlijk zit opgesloten.
Anderhalf uur krijgen we een personage te zien dat zijn bedrijf verliest, in een manklopende relatie zit, de ene na de andere anekdote vertelt... En tussen die anekdotes sijpelen langzaam het verdriet, onvrede en depressies door. En om het nog gezelliger te maken krijgt het publiek ook nog eens een hele boterham filosofische beschouwingen gepresenteerd.
Peter De Graef is geen onbekende in het theatermilieu en heeft al wat mooie dingen verwezenlijkt maar deze keer stelt hij ons zwaar teleur. Existentiële vragen die we al duizend keer gehoord hebben, een hoop theatrale ensceneringen en zwaar dramatisch gezeur is niet echt waar we op zaten te wachten. Iedereen stelt dezelfde vragen en uiteraard twijfelen we al eens aan het nut van de dingen, maar als je dit op het theater wil vertellen moet je meer dan sterk in je schoenen staan.
Het had mooi kunnen zijn, maar anderhalf uur jezelf herhalen is een beetje teveel van het goede.