Het is de wens van iedereen: het vinden van de liefde van je leven en die nooit meer laten gaan. Ook de vijf centrale vrouwen uit “Piedras” zoeken op alle mogelijke plaatsen en bij alle potentiële kandidaten naar die liefde. Naast hun gedeelte zoektocht naar die andere, delen ze ook allemaal een interesse of fetisjisme voor schoenen.
De mentaal mindervalide Anita (Mónica Cervera) laat elke dag haar hondje uit, steeds op hetzelfde uur, langs dezelfde weg én steeds met gele sportschoenen aan haar voeten. Maricarmen (Victoria Pena) die rijdt hele dagen rond in haar taxi met aan haar voeten de pantoffels van haar overleden echtgenoot. Isabel (Angéla Isabel) koopt dan weer schoenen die een maatje te klein zijn en twijfelt of ze haar huwelijk nog wil en kan redden. Actrice Antonia San Juan, u wel bekend van “Todo Sobre Mi Madre”, speelt dan weer Adela, Anita’s moeder en tevens uitbaatster is van een huis van plezier. En Leire (Najwa Nimri) die verwerkt de breuk met haar vriend. Hij laat haar na 5 jaar zitten. Het leven van de vrouwen is zo verschillend en toch hebben ze gemeenschappelijke banden. Ze zoeken naar hun eigen rots waar ze op kunnen bouwen.
“Piedras” is zo een film over gewone mensen. Ze voldoen niet aan de illusionaire verwachtingen, waanideeën en eisen van de maatschappij. Ze vertegenwoordigen de massa en daardoor zorgen ze voor een grote aantrekking en herkenbaarheid. Deze vrouwen hebben al zoveel tegenslag gekend dat ze argwaan koesteren bij alles wat hun pad passeert, ook bij de dingen waar ze al zolang naar zoeken. Zo is de reactie van Anita’s moeder op de vele bezoekjes van Anita’s verpleger nogal extreem, net omdat ze niet gelooft dat iemand bezorgd kan zijn om haar dochter, zonder dat hij slechte bedoelingen heeft.
Ramón Salazar omschrijft zijn film als de weg die iedereen bewandelt. In ons leven verzamelen we stenen (piedras) die symbool staan voor vriendschap, liefde, veiligheid, familie, vrienden en werk. De ruimte tussen de stenen willen we opvullen met kleinere stenen die noodzakelijk zijn om de rest samen te houden. Als we omgekeerd gaan werken, dan passen de grotere stenen niet tussen de anderen. Dat is net de fout die de vijf vrouwen hebben begaan en nu willen rechtzetten.
Wie kan genieten van dergelijke films zoals “The Five Senses” (1999) die zit met deze “Piedras” goed. De film bevat dezelfde ingetogenheid en ondanks het trage tempo en de lange duur, blijft de film boeien tot het einde.
De extra’s:
- Trailer