25 jaar geleden toonde Steven Spielberg een andere kant van zichzelf. Als scenarist van Poltergeist jaagt hij ons het stuipen op het lijf. Dat gebeurt wanneer de kleine Carol Anne Freeling in contact komt met een parallelle wereld. Ze vertelt het haar ouders zonder dat die weten wie of wat ze bedoelt. Kort daarop verdwijnt Carol Anne. Experts ter zake ontdekken dat het meisje via de televisie in een andere wereld is terechtgekomen en daar gevangen zit. Er is veel nodig willen ze Carol Anne veilig en wel terughalen.
Poltergeist is een van de vele griezel/horrorklassiekers uit de oude doos. De dosis griezel en horror heeft de tand des tijds niet meteen overleefd. Zeker niet wanneer je kijkt naar de bloeduitspattingen en de moordpartijen van de hedendaagse films die ons de stuipen op het lijf (moeten) jagen. Toch blijft deze film iets hebben, al is het vooral sentimentele waarde en doet het mij terugdenken aan een van mijn prille filmervaringen.
Toen kreeg ik de kriebels wanneer de boom uit de tuin tot leven kwam. Zonder de digitale effecten zoals in Lord of the Rings of Harry Potter is zo een boom snel een bedreiging voor de mentale toestand van een minderjarige. Ook de scène waarin vader Freeling tussen de geraamtes zwemt is een akelig moment. Jeugdsentiment moet niet altijd draaien rond leuke herinneringen en de film bewijst wat er zovelen al jaren beweren: televisiekijken kan zware gevolgen hebben.
De extra’s:
- They are here: the real world of Poltergeist revealed