Mannen hebben ballen, vrouwen hebben rondingen.Tot zover het voor de hand liggend verschil tussen beide geslachten. Of ze elkaar ook op andere vlakken ooit zullen begrijpen dat moet de wetenschap nog bewijzen. De aarde wordt voor 54% bevolkt door vrouwen, in de filmwereld vertegenwoordigen ze amper 2%. Het ideaalbeeld dat de media ons voorschotelt is er eentje van graatmagere topmodellen die zich achter een luciferstokje kunnen verbergen. Maar de realiteit is anders. Welgevormde rondingen, geboortestrepen en cellulitis dat zijn karakteristieken van dames die in de (echte) wereld leven. In “Real Women Have Curves” staat de doorsnee vrouw, haar figuur en denken centraal.
De ietwat mollige Amerikaanse teenager met Mexicaanse roots Ana (America Ferrera) begint aan een nieuw hoofdstuk in haar leven. Na vandaag zegt ze de middelbare school vaarwel. Wat de toekomst brengt dat weet ze nog niet. Het liefst wil ze verder studeren, en als het even kan aan de universiteit van Columbia. Maar haar ouders, vooral haar moeder Carmen, zien dat niet zitten. Carmen vindt dat haar dochter nu financieel moet bijdragen in de kosten. De tijd van studeren is voorbij, wat nu telt is familie. Ana geeft haar droom op en gaat werken in het bedrijf van haar zus Estela (Ingrid Oliu). Voor een prijs van 18 dollar maken ze met naald en draad jurken. Die jurken wisselen vervolgens voor de som van 600 dollar van eigenaar. Echt eerlijk is het dus niet, maar het is nu eenmaal realiteit. Het enige wat Ana mag doen is de jurken strijken. Ondertussen luistert ze naar de verhalen van de vrouwen en negeert ze de opmerkingen van haar moeder over haar gewicht en voorkomen.
Het is een fata morgana dat de ideale vrouw bestaat. Iedereen droomt er wel van. Alleen mogen we ons niet vastklampen aan dat droombeeld. Uiteindelijk zijn we meer gebaat met iemand die leeft. De curves waarnaar de titel verwijst slaan zowel op de rondingen van de vrouw als op haar denken. Ana voelt zich goed in haar vel en waarom zou ze veranderen als ook Jimmy haar graag ziet. Ze is echt en dat is wat telt. Ana is een meid die gerespecteerd wil worden voor wie ze is en niet door hoe ze eruit ziet. Bovendien zou ze zichzelf niet zijn als ze plots enkele kilo’s lichter zou wegen. Het klinkt als een groot cliché maar iemand liefhebben begint door jezelf eerst graag te zien.
Latino-films zijn een schaars goed. Tot de bekendste behoren “Y Tu Mamá También” (2001), “Como Agua Para Chocolate” (1992), “Selena”(1997) en “Frida” (2002). Het zouden er meer mogen zijn. Wat deze film siert is eenvoud en eerlijkheid. De vertolkingen zijn oprecht. De overbezorgdheid van haar moeder is iets wat we allemaal herkennen. Ze geeft kritiek op hoe haar dochter loopt, met wie ze omgaat, wat ze eet en doet. Daarnaast vreest ze de chisum, de roddel van de praatzieke medemens. Verder studeren is nergens voor nodig. Koken, wassen, plassen, het opvoeden van kinderen en zorgdragen voor haar toekomstige man dat kan ze haar dochter zelf wel leren. Carmen is thuis de baas, maar uiteindelijk moet de vader nog zijn zegen geven. La mama heeft het moeilijk dat haar klein meisje niet meer klein is. Bovendien maakt ze ook een change of life mee waar ze zelf moeilijk kan aan wennen. Zowel Ferrera als Ontiveros werden op het Sundance Film Festival bekroond voor hun vertolking. Oh, en wie een mondje Spaans kan die mag ons gerust laten weten wat er allemaal in de Spaanse featurette wordt verteld. Enige ondertitels waren hier geen overbodige luxe.
De extra’s:
- Audio commentaar van America Ferrera en Lupe Ontiveros
- Audio commentaar van Patricia Cardoso, Josefina Lopez, George Lavoo
- 1 deleted scene
- Featurette (8 min.)
- Featurette (15 min.)