Lower Dens stond op 12 mei in DOKarena. Een fantastische plaats voor optredens, dat treffende gelijkenissen vertoont met de ruïnes waar Pink Floyd in 1971 de film “Live at Pompeii” opnam. Met dat verschil dat DOKarena iets kleiner is, en dat er hier gelukkig wél publiek was. Al was de opkomst voor de eigenzinnige, bij wijlen melancholische muziek van Lower Dens toch aan de magere kant.
Het voorprogramma werd verzorgd door Carter Tanton, gitarist en toetsenist bij de hoofdact van de avond. Carter Tanton opende met een nummer dat het best omschreven kan worden als een uit de hand gelopen jamsessie met een loopje eronder. Zijn tweede en meteen laatste nummer leek een melodieus popnummertje te worden. Maar schijn bedroog. Voor we het wisten had het nummer psychedelische vormen aangenomen en swingde het van desert rock naar post-rock om uiteindelijk te eindigen met een soort van jazzy hiphopdeuntje. Nu ja, swingen deed het niet echt, de overgangen waren namelijk nogal bruusk. Bovendien ging dit experimenteel stukje muziek gepaard met krakende speakers. Conclusie: een onafgewerkt, maar tof project met potentieel.
Beginnen deed Lower Dens met het nummer “Tea Lights” van hun debuutalbum Twin-hand Movement. Het refrein – tee lights in the sand – klonk als een soort mantra in de oren. De samenzang tussen zangeres Jana Hunter en de gitarist met de pornosnor (waarvan we de naam niet weten) zat euhm…snor. Na dit geslaagde openingsnummer volgden enkele nummers van het nieuwe album waarbij de stem van Hunter soms bewust(?) wat schel klonk. Deze mindere periode duurde echter niet lang en Lower Dens zette de toon voor beter. Het begon deze reeks met het prachtige “I get nervous”. Na dit dromerig nummer werd het publiek wakker geschud met enkele intense, opgewektere nummers van hun tweede en nieuwste album Nootropics. Eindigen deed het vijftal echter in mineur door een wat warrige, vlakke cover te spelen van één of andere bevriende obscure band.
Lower Dens gaf een optreden met ups en downs, waarbij de “ups” toch het overwicht hadden. In het begin hadden Hunter en co wat moeite om het publiek mee te trekken in hun apart geluid, maar daar kwam beterschap in naarmate het optreden vorderde.
Misschien tot gauw, Lower Dens!
CW