Wes Craven bracht enkele jaren geleden eigenhandig het horrorgenre terug tot leven. Hij deed dat dankzij de woorden “What is your favorite scary movie”. Wat daarop volgde weten fans maar al te goed. Craven is terug met “Red Eye”, een film die anders is dan wat we van hem gewoon zijn. De horror maakt plaats voor meer psychologische koude rillingen. Dat kan ook niet anders met een mannelijk hoofdpersonage dat Jackson Rippner heet. Het zijn maar een paar letters meer dan de beroemde en beruchte Jack The Ripper…
Lisa (Rachel MacAdams uit “The Family Stone”) werkt in een chic hotel in Miami. Ze handelt volgens haar motto: “There are no guests who are assholes. Only guests with special needs.” Maar het werk vergeet ze even, want haar grootmoeder is na 91 jaar overleden. In deze periode pakt ze snel nog even de red eye (de laatste nachtvlucht) voor een bezoek aan haar vader (Brian Cox). Luchthavens zijn niet altijd de leukste plaats om te vertoeven. Gelukkig ontmoet ze Jackson (Cillian Murphy), een doodnormale jongen. Hun ontmoeting wordt ingekort als het vliegtuig eindelijk vertrekklaar is. Toevallig zitten de twee echter naast elkaar op dat vliegtuig. Maar al vlug blijkt dat het allemaal niet zo’n toeval is…
Je kent ongetwijfeld enkele films waarin een vliegtuig een centrale rol speelt. Denk maar aan Harrison Ford in zijn "Air Force One" of Jodie Foster die haar dochter zoekt in "Flight Plan". Daarnaast heb je de traditionele kapingen zoals in "Critical Decision" (met als hoogtepunt Steven Segal die bye bye zegt) of waarin het toestel meteen neerstort zoals in “Alive”. Het kan ook anders. Dat bewijst Wes Craven met deze film. Het verhaal is puur door eigen ervaring ontstaan. Iedereen heeft wel al eens gevlogen of een busreis gemaakt. En dan hoop je altijd dat je net niet naast die ene persoon moet gaan zitten. Lisa wil stiekem wel naast die ene gaan zitten, maar dat beklaagt ze zich al vrij snel. Oorspronkelijk waren deze rollen geschreven met Sean Penn en echtgenote Robin Wright Penn in gedachte. Maar Craven opteerde echter voor twee jongere acteurs die het er meer dan behoorlijk vanaf brengen.
Zelf noemt hij het geen horror-film. Het is eerder een psychologische thriller. De actie gebeurt dan ook vooral door de woordenwissel tussen de twee protagonisten. Wat denk je van deze heerlijke zin: “Whatever female-based, emotion-driven dilemma you may be dealing with right now, you have my sympathy. But right now, we need to break this down into male-based, fact-driven logic.” Verwacht je dus niet aan gillende rondborstige vrouwen die steeds de verkeerde richting uitlopen (al is Lisa’s collega Cynthia een dom wicht). In de plaats daarvan krijg je een sterke vrouwenfiguur die van zich afbijt als het moet. Dat merk je als ze een breakdown heeft in het toilet maar zichzelf vervolgens terug oppept. Ook de bad guy is anders. Hij verstopt zich niet achter een masker of onder een lange mantel. Dat Cillian Murphy zonder probleem een psychopaat speelt dat toont hij in “Batman Begins”. Ook dit keer doet hij dat met bravoure. Met zijn felle blauwe ogen dringt hij doorheen je hele lichaam en je voelt je nekharen bijna rechtstaan. Bijna. Murphy zet net zoals MacAdams een sterke vertolking neer, maar het scenario laat hen niet echt veel doen. Aanvankelijk lijken de 73 minuten voor dergelijke film behoorlijk magertjes, maar achteraf gezien zou Craven er echt niet meer uit gekregen hebben dan wat we nu zien. Behalve dan zijn eigen cameo. Want die haalde de eindversie niet omdat hij steeds moest lachen. En geef toe een horrorspecialist die schaterlacht, het is een vreemd zicht.
De extra’s:
- Audio commentaar Wes Craven, Marianne Maddalena, Patrick Lussier
- The making of (11,09 min.)
- Wes Craven: a new kind of thriller (10,48 min.)
- Gag reel (6,11 min.)