Je moet het maar doen én vooral durven. Een film draaien van 96 minuten, waar je als regisseur maar 1 keer actie en 1 keer cut roept. Alexander Sokurov neemt deze eer geheel voor zijn rekening. Maar alle lof gaat ook uit naar de meer dan 1000 figuranten en de hele crew die de verfilming van “Russian Ark” tot een goed einde hebben gebracht.
Via één continue opname neemt Sukorov ons mee doorheen drie eeuwen van Russische geschiedenis. Plaats van het gebeuren is het museum Hermitage in St. Petersburg. Een onbekende man leidt ons rond in zo’n 33 verschillende ruimtes die allemaal iets aparts hebben. Zo is er de Vlaamse kamer waar de schilderijen van Vlaamse kunstenaars de muren van verschillende kleuren voorzien. En in een aantal van die ruimtes zijn we getuige van enkele sleutelmomenten uit die hele periode.
Het eigenlijk filmen heeft welgeteld 96 minuten geduurd. Een kleine moeite en bijna kosteloze inspanning zou je denken, maar vergis je niet. Samen met zijn 22 (jawel) regieassistenten en andere crewleden heeft Sorukov 4 jaar lang aan dit project gewerkt. Zo moest het interieur van het museum aangepast worden aan de noden van de filmmaker. Want alles werd in het echte museum opgenomen. Een van de kleine dingen was dat alle alarminstallaties moesten verdwijnen, want in die periode bestond dat natuurlijk nog niet. Hier en daar werden er ook enkele muren verplaatst. Het museum bevatte vanzelfsprekend een aantal kunstwerken van onschatbare waarde. Iedereen diende de gouden regel in acht houden: bewaar een afstand van op zijn minst 20 cm.
Ondanks de afwezigheid van enige montage bevat de film heel veel overgangen en verhaallijnen. De intrede in elke kamer kan je als een overgang beschouwen. De afwisseling vind je ook terug in de aandacht die er wordt gegeven. Zo blijft de camera niet steeds gefocust op de acteurs, maar ook de hele ruimte en de kunstwerken vertellen een verhaal. “Russian Ark” bekijk je best met de audio commentaar want die bevat een schat aan informatie en leuke anekdotes. Zo wilde midden in de opname een heliumballon waar een van de lichtbronnen aan was verbonden niet meer werken. Die ballon was noodzakelijk voor de belichting van de laatste scène. Zonder dat licht konden ze ook de rest van de film vergeten. Gelukkig kon het euvel net op tijd hersteld worden. En de makers hadden er ook niet beter op gevonden dan de opname dag te leggen op de kortste dag van het jaar, de dag waar ze ook het minst gebruik kunnen maken van het daglicht. Kwestie van geen enkele uitdaging uit de weg te gaan.
De extra's:
- Audio commentaar
- In one breath (43 min.)
- Mon Paradis – The winter palace (47 min.)
- Filmographies
- Shooting sketches
- Trailer