Vrij zijn. Vrij zijn om de wereld rond te reizen. Landen zien en mensen ontmoeten. Onderweg vrouwen verleiden en zoeken naar die ene liefde, de liefde van je leven. Een mooi idee, toch? Dat vond regisseur Siegfried en hij maakte er, wat had je anders van een regisseur verwacht, een film over: “ Sansa “. Sansa, het hoofdpersonage van deze film, neemt je mee in zijn levensfilosofie. De filosofie van een levensgenieter en avonturier.
Sansa is de verbeelding van een levensfilosofie. Het verhaal van een jonge, charismatische bohémien die vrij rond wil reizen in een wereld waarin vrijheid allesbehalve centraal staat. Op die manier roept Siegfried vragen op en geeft hij duidelijke kritiek op de manier waarop wij letterlijk en figuurlijk onze grenzen afbakenen. Sansa is een wereldreiziger die vrij wil zijn om te gaan en staan waar hij wil. Dat dit niet zomaar kan toont Siegfried in de verschillende scènes waarin Sansa bij het binnenkomen van een land geconfronteerd wordt met de lokale autoriteiten. Deze vragen de jongeman telkens opnieuw naar de nodige papieren, visa, een paspoort,…. Sansa die als vrije mens geen belang hecht aan papieren ondergaat daarom vaak vrij hardhandige confrontaties met het douanepersoneel of de politie. Zo toont Siegfried het publiek zijn heel duidelijke kritiek op de manier waarop wij onze grenzen afbakenen. Een kritiek die geen ruimte openlaat voor enig begrip voor die andere kant, de kant van de autoriteiten. Een kritiek die eenzijdig is en misschien niet volledig terecht.
Meer terecht en minder eenzijdig toont Siegfried ons zijn ideeën over hoe mensen hun grenzen ook figuurlijk afbakenen. In de liefde bijvoorbeeld, of in het meer serieuze woord dat daar vaak aan gekoppeld wordt, relaties. Als grote verleider ontmoet Sansa op zijn reizen veel vrouwen. Mooie vrouwen die hij met complimentjes overlaadt. Verschillende vrouwen gaan in op zijn verleidingspogingen en laten Sansa behoorlijk ver in hun leven binnendringen. Toch zijn niet alle vrouwen even vrij en vaak botst Sansa als charmeur op vriendjes die plots opduiken. Vriendjes, mannen, die Sansa duidelijk maken dat de vrouw in kwestie niet meer vrij is en hij dus ook niets moet proberen. Hoewel Siegfried duidelijk aantoont dat hij niet akkoord gaat met het idee van deze mannen toont hij ook begrip voor mensen die graag een deel van hun vrijheid opgeven om een relatie met iemand aan te gaan. In Tokyo ontmoet Sansa bijvoorbeeld een meisje waar hij vroeger al een relatie mee had. Helaas, Sansa is de “ anti-huisje, tuintje, boompje “ in persoon en al heel snel is de roep van de wijde wereld te groot en verlaat hij het meisje. Hij trekt de wereld in terwijl zij alleen en verdrietig achterblijft. Op die manier toont Siegfried aan dat complete vrijheid niet noodzakelijk voor iedereen even mooi hoeft te zijn.
Siegfried brengt ons ook het idee dat je een evenwicht kan vinden in enerzijds vrij zijn en anderzijds toch meedraaien in de structuur van het leven. Als rode draad door de film ontmoet Sansa in enkele grootsteden de componist en violist Ivry Gitlis, in het echte leven trouwens een hele bekende meneer. Gitlis heeft dezelfde visie op het leven als Sansa. Toch heeft deze oudere man de rust gevonden om het idee van vrij te zijn te koppelen aan het aanvaarden dat je nu eenmaal rekening moet houden met werk, mensen, …
Naast regisseur is Siegfried ook muzikant, componist en fotograaf. In Sansa bewijst hij zijn kwaliteiten in deze kunsttakken. De scènes met Sansa’s belevenissen weeft Siegfried aaneen in lange beeldmontages van mensen die de avonturier op zijn reis door de wereld ontmoet. Beelden die de openheid en verwondering oproepen waarmee Sansa naar de wereld en de mensen kijkt. Beeldmontages die je het best kan vergelijken met het wandelen op een fotografietentoonstelling die foto’s van mensen van allerlei rassen, kleuren, leeftijden,… samenbrengt. Een beeldengolf als het ware die gemonteerd is in perfecte samenhang met een soundtrack van funky beats en vioolklanken. Een soundtrack die aantoont dat Siegfried naast regisseur ook een goede muzikant en componist is. Helaas overspoelt de regisseur zijn
publiek net iets te vaak en te lang met deze beeldmontages. Na een tijd wil je
als kijker liever terug naar dat verhaal van de rondtrekkende avonturier
terwijl Siegfried zich nog steeds in het tonen van gezichten, mensen en nog
meer gezichten blijft verdiepen.
Een film die een levensfilosofie verbeeldt moet, zo kan je op z’n minst veronderstellen, gemaakt zijn door een regisseur die hiermee zijn eigen verhalen en ideeën wil vertellen. Sansa is volgens mij dan ook de verpersoonlijking van regisseur Siegfried. Een film ook waarin de acteurs veel meer dan acteren zichzelf en hun ideeën tonen. En dit maakt Sansa tot een intrigerende film waarbij je jezelf voortdurend afvraagt in hoeverre dit verhaal meer realiteit dan fictie is. Een film die zo een grote oprechtheid en echtheid uitdraagt. Een film die het verhaal vertelt van Sansa, of als je wilt van Siegfried. Een sympathieke jongeman die een verhaal te vertellen heeft, een verhaal waar je graag even voor gaat zitten om je te laten verwonderen.