De band was slechts een half jaar oud toen ze in 2010 Humo's Rock Rally wonnen. 4 jaar en enkele personeelswissels later heeft School Is Cool net een tweede album uitgebracht. Woensdagavond kwamen ze dat nieuw werk, Nature Fear genaamd, voorstellen in de Vooruit. Het voorprogramma werd verzorgd door Samowar, die anderhalve week geleden nog het beste van zichzelf mochten geven in de AB, tijdens de finale van diezelfde rockwedstrijd.
Samowar is het solo-electronicaproject van Leen Diependaele. Ze had er welgeteld 10 seconden voor nodig om te bewijzen dat ze niet voor niets in de finale van de rockrally was geraakt. Enkel gewapend met een fluojurk, 2 micro’s en wat elektronisch gereedschap wist ze een rijk en intrigerend geluid te produceren. Soms klonk het alsof je in de jungle zat, op andere momenten was het de rand van de snelweg. Meestal deed het me denken aan een relaxte vorm van Animal Collective. Dat laatstgenoemde een van de favoriete bands is van de schrijver van dit stuk geef ik even terloops mee. Onconventioneel, eigenzinnig en raar, dat was het, maar de combinatie van haar niet altijd loepzuivere stem en ritmische loops werkte, zoveel is zeker. Geluiden die ik normaal gezien als irritant zou afdoen werden met behulp van een loopstation omgetoverd tot iets wat mij wel beviel.
Het voorprogramma was goed, maar na afloop van het hoofdprogramma zat Samowar alweer ver in het achterhoofd, School is cool was namelijk nog een niveau hoger. In vergelijking met hun eerste album, het vol lof ontvangen Entropology uit 2011, is Nature Fear een stuk gecompliceerder, duisterder, mysterieuzer en ook gewoon een stuk beter. De sfeer van het recentste album werd duidelijk omgezet in het begin van het optreden. De zes leden gedroegen zich alsof ze in het midden van het Amazonewoud demonen aan het uitdrijven waren, met bizarre kapsels en kledij in combinatie van uitzinnig enthousiaste bewegingen. Met wat mysterieuze nieuwe nummers en als kers op de taart flitsende lichteffecten hadden ze de Vooruit al snel in hun zak.
Toen voor het eerst een nummer van het debuut werd gespeeld, die eer viel te beurt aan het opzwepende ‘In Want of Something’, sloeg de sfeer wat om en ging het energieke de bovenhand nemen. Want energie was er in overvloed, het leek alsof de bandleden als baby’s in een ketel vol red-bull zijn gevallen. Het wisselde tussen bezweet en beklijvend maar meestal was het allebei. Er was geen sprake van een leegte na het vertrek van publiekslieveling Andrew Van Ostade vorige maand, de show was volledig af en het werd moeilijk om je voor te stellen wat verveling nu ook al weer betekende.
Tot het laatste bisnummer smeet de band zich. Dat laatste nummer was meer bepaald hun grootste afrekeninghit tot dusver, New Kids in Town (give it a time, give it a tiiiiiiiiiiime) en het publiek zag dat het goed was. Voor het optreden van gisteravond was ik al fan, maar na de show heeft School is Cool voor mij definitief een plaatsje tussen de allergrootsten van de Vlaamse muziek scène verworven.
Jan Sucaet