Vergeet het kattengejank van Christina Aguilera, Puff Daddy of Liza Minnelli. Verwelkom Led Zepplin, Black Sabbath en The Doors. Deze groepen van vervlogen tijden krijgen eerherstel in “School Of Rock”, een zoveelste film waarin een leraar zijn klas iets van het leven wil bijbrengen, hoe klein het ook is. Wat maakt deze film dan zo anders dan al de voorgangers? Het antwoord ligt voor de hand: Jack Black. Deze goedgevormde komiek leeft zich volledig uit dat je niet anders kunt dan genieten van deze film in al zijn eenvoud. Meteen is ook het verschil merkbaar met pakweg "Mona Lisa Smile". Julia Roberts' innemende glimlach weegt niet op tegen de fratsen van meneer Black.
Dewey Finn (Jack Black) heeft een grote passie voor muziek. Hij leeft voor zijn rockgroep. Tot de dag waarop de andere leden hem volgens democratische weg uit de groep stemmen. Zo ziet Dewey zijn kans verdwijnen om deel te nemen aan de grote wedstrijd “Battle of the bands”. Hij krijgt het ook nog eens aan de stok met zijn huisgenoten die blijven vragen naar zijn deel van de huur. Dewey’s geluk kan wel eens gaan keren als hij zich uitgeeft voor leraar. Van wiskunde, talen of geschiedenis kent hij weinig of niets. Hij leert de kinderen zijn essentiële bijdrage tot de maatschappij: de bevrijding van mens via muziek. Meer bepaald rockmuziek van de allergrootste der aarde. “This music will blow the classical music right out of your butt”, verkondigt hij tijdens de lessen. Het gaat om het doorbreken van regels met “The Man”als het nieuwe magische woord in de klas. Dewey richt met zijn leerlingen een groep op en wil alsnog deelnemen aan “Battle of the bands”.
De beste keuze voor de rol van Dewey is zonder twijfel Jack Black geweest. Ergens wel logisch want scenarist Mike White schreef de rol uitsluitend voor hem. Alleen moest Black het ook nog willen doen, en gelukkig had hij er wel zin in. De man barst van de energie. Hij is spastisch en levendig zonder dat hij irriterend uit de hoek komt, en hij kan als geen ander acteren met zijn wenkbrauwen. Roger Moore zou jaloers zijn. In pakweg “Orange County” kreeg hij nog een onbenullig rolletje toebedeeld, nu mag hij met alle eer gaan lopen. Al zijn de kinderen niet te versmaden. Zo spelen ze allemaal zelf hun instrumenten. Black moest speciaal wat elektrische gitaar leren spelen. Hij zegt zelf dat hetgeen hij mist aan talent goedmaakt met zijn inzet voor de rol en de film. We gaan hem niet tegenspreken.
De extra’s vormen een mooie aanvulling op de film. Zo smeekt Jack Black op zijn eigen manier samen met 1000 extra’s dat ze “The Immegrant Song” mogen gebruiken van Led Zepplin. Black of zoals hij tijdens de opnames werd genoemd White Tiger (je weet nooit dat er iemand hem wil ontvoeren) vertelt verder dat acteren voor een aanwezig publiek hem dubbel stress bezorgd, dat noemt hij cumbustille Edison. Het blijft een merkwaardige figuur. Verder krijg je nog een overzicht van de belangrijkste regels die de makers voor ogen hebben gehad bij het draaien van de film. Ook hier kan Black het niet laten om zijn komisch talent te tonen. Leuke film met een aanstekelijke soundtrack.
De extra’s:
- Audio commentaar Jack Black en regisseur Richard Linklater
- Audio commentaar van de kinderen
- School of Rock” leert je een lesje (24 min.)
- Jack Black vs Led Zepplin (3,30 min.)
- Videodagboek van de kinderen Toronto filmfestival (8 min.)
- MTV-dagboek Jack Black (16 min.)
- Trailer