De job van secretaresse lijkt een simpele job. Je stelt brieven op, houdt de baas zijn agenda bij en zorgt dat alles klaar is voor een vergadering. Verder zorg je dat hij goed voor de dag komt, en dat hij die dag kan beginnen met een stevige kop koffie. Dat is het stereotype beeld dat iedereen van ons heeft. Na het bekijken van “Secretary” heb je echter een totaal ander beeld. Je mag die belevenissen natuurlijk niet veralgemenen, maar je staat er toch wel even bij stil. Geef toe, een secretaresse die rondloopt met allerlei SM-speelgoed, achter wortels kruipt en opzettelijk fouten typt om gestraft te worden, is (hopelijk) geen alledaagse kost. Ik zie het mijn werkcollega’s alvast niet doen (gelukkig maar).
Lee Holloway (Maggie Gyllenhaal, zus van acteur Jake Gyllenhaal uit “Donnie Darko”) is een jonge vrouw met problemen. Voordat ze aan de slag kan bij E. Edward Grey (James Spader “Crash”) zat Lee in een psychiatrische instelling. Ze belandde daar nadat ze zichzelf voor de zoveelste keer pijnigde met messen, heet water en scherpe beeldjes. Haar eventuele nieuwe werkgever waarschuwt haar dat het een saaie en vervelende job is met weinig inhoud of opwinding. Dat deert haar absoluut niet. Ze wil per sé een secretaresse worden, en liefst die van hem. Alles verloopt tamelijk goed tot wanneer Edward haar ziet samen met haar potentiële echtgenoot Peter (Jeremy Davies “Solaris”). Vanaf dan haalt hij zijn rode markeerstift boven en stelt hij Lee op de proef. Alles wat ze fout doet, moet ze opnieuw doen. Aanvankelijk geeft hij enkel bevelen, maar al vlug verglijdt de werkrelatie naar zoiets als een verstandhouding tussen meester en slaaf.
Apart, vreemd, verontrustend en goed. Dat waren zowat de eerste woorden waaraan we dachten tijdens het bekijken van de film en achteraf. Steven Shainberg had voordien al in vier dagen tijd een kortfilm gemaakt over dit duo, maar iedereen vond dat het een langspeelfilm moest worden. En zo geschiedde het, met enige moeite. Je kan Hollywood geen ongelijk geven dat ze dit verhaal liever niet in hun catalogus willen hebben, als het hoofdpersonage op het einde niet ‘geneest’ van haar probleem. Shainberg zag het helemaal niet als een probleem en weigerde zijn hoofdpersonage te veranderen. Hij ziet het verhaal van Lee zoals de film “My Beautiful Laundrette” (1985), waarin Stephen Frears toont dat een homoseksuele relatie ook liefdevol, stabiel en eerlijk kan zijn net zoals een heterorelatie.
Met de SM-toestanden van Edward en Lee wil hij tonen dat het niet gaat om die SM, maar wel over een vrouw die iets ontdekt in een valse en oppervlakkige wereld. Ze kan niet praten met haar vader, moeder of iemand anders. De zelfpijniging is haar manier om de inwendige pijn die ze voelt zichtbaar te maken. Maar het is vooral het genezingsproces van de wonde die de innerlijke groei symboliseert. Het leven bestaat uit pijn en vreugde. Vanaf het moment dat ze die pijn in zeker mate aanvaardt en toelaat in haar leven, (her)ontdekt ze ook de vreugde waarnaar ze zolang zocht. Alleen haar baas kan letterlijk haar gevoelige snaar raken. Ondertussen helpt zij hem van zijn schaamte af. Eigenlijk is het gewoon een film over twee mensen die elkaar vinden zowel in goede als slechte tijden. Alleen heeft de zin “It’s very bad”, nu wel een andere connotatie gekregen.
De extra’s:
- Interviews Steven Shainberg (14, 43 min.), James Spader (5,34 min.), Maggie Gyllenhaal (7, 50 min.)
- B-roll (6 min.)
- Trailer