Ontrouw. Niemand heeft het graag, maar toch zijn er heel veel mensen die het doen. En die scheve schaats gebeurt niet noodzakelijk tussen de lakens. Het kan ook via een woord, een blik, een reactie op een prikkel. Dat leren we uit de film “Shall We Dance” (1996). Maar wat we vooral onthouden is dat je ontrouw ook niet noodzakelijk als iets slecht moet bestempelen.
Zoals elke avond neemt Shohei Sugiyama (Koji Yakusyo) de trein naar huis. Tijdens de rit ziet hij een vrouw (Tamiyo Kusakari) door een raam staren. De volgende avond staat ze daar opnieuw. Op het gebouw hangt een uitgangsbord voor danslessen. De man kan uiteindelijk zijn nieuwsgierigheid niet meer de baas. Hij stapt van de trein en wandelt het gebouw binnen. Hij wil weten waarom de vrouw daar altijd staat, al moet hij daarvoor danslessen volgen.
Als het je allemaal bekend in de oren klinkt, dan ben je vertrouwd met de gelijknamige Amerikaanse versie. Daarin speelt Richard Gere de echtgenoot van Susan Sarandon. Jennifer Lopez verleidt hem tot het dansen. Niet gevreesd, de rol van Lopez is behoorlijk oppervlakkig en klein. Een goeie zaak, want het maakt die remake best nog aangenaam. En aangenaam dat is ook zeker deze originele versie van Masayuki Suo.
Het grote verschil tussen beide films is de plaats waar het zich allemaal afspeelt. Die setting maakt het cultuurverschil des te groter. Noch in Amerika noch in Japan wordt overspel goedgekeurd. Alleen staat het stiekem volgen van danslessen in een land zoals Japan gelijk aan overspel. Shohei vindt dat hij zijn echtgenote bedriegt louter en alleen door het dansen. Het wekt bij hem schuldgevoelens op. Hij ziet zijn vrouw en dochter nauwelijks door de lange werkuren. Hij zou dus zijn tijd beter bij hen spenderen dan aan de lessen.
Toch is “Shall We Dance” niet zozeer een verhaal over het bedriegen en bedrogen worden. Het is eerder het zoeken naar iets dat een antwoord kan zijn op gevoelens zoals eenzaamheid. Shohei zoekt iets dat hem uit zijn midlifecrisis haalt. Voor hem betekent het proeven van de verboden vrucht gelukkig niet dat hij door echtgenoot en kind uit zijn paradijs wordt gegooid, integendeel.