Bon iver, Pitchfork Music Festival, 29 oktober, Parijs.
Twee dagen na het volledig uitverkochte concert in de AB, stond Justin Vernon met zijn drie waardige vrienden Sean Carey (drums), Michael Noyce (gitaar) en Matthew McCaughan op het Pitchfork Music Festival in Parijs. Met Bon Iver mochten ze het stadsfestival, dat zich in La Grande Halle de la Villette afspeelde, afsluiten. Naar aanleiding van de nieuwe naamloze plaat stonden ze echter niet met vier op het podium. Een heus orkest stond hen bij. Twee drums, saxofoon, klarinet, trompetten en synths. Er kwam veel aan bod. In vergelijking met de eerste plaat ‘For Emma, Forever Ago’ is de nieuwe dan ook veel steviger, zowel muzikaal als vocaal. Ik was zeer benieuwd om hen dit live te zien spelen. Het was duidelijk dat het publiek al heel de dag op de indiefolk band stond te wachten, want pas rond de late avond geraakte de zaal echt bomvol.
Om 20u40 was het eindelijk zover. Met luid applaus begint de openingssong Perth. Een eindeloze rilling loopt over mijn gehele lichaam. De viool en blazers balanceren mooi op het geluid van de stevige drums die tegelijk een prachtige ritmisch flow geven aan de prachtige stem. Justin zingt nog altijd met een even pure tederheid dan voordien en toont zich in de eerste song al als een ervaren frontman. Minnesota,WI begint met een prachtig orgeltje. Het publiek heeft er immens veel zin in. ‘Never Gonna break, Never Gonna break’ wordt luidkeels meegezongen. Ook het sfeervolle Holocene heeft succes, waar de groteske zaal zich vult met een fel blauw licht. Opvallend is dat de vele instrumenten die vooral bij de nieuwe songs worden gebruikt geen chaos brengen in de muziek. Justins zang blijft melancholisch en hoopgevend tegelijk, maar hij slaagt er in om na zijn stukgelopen relatie (waar vooral de eerste plaat overgaat) veel zelfzekerder over te komen. Toch klinkt de tweede plaat op eerste zicht ook live vrolijker dan de eerste. Het orkest is daar voor een stuk mee voor verantwoordelijk.
Het afwisselende podiumlicht en een prachtige saxofoon en vioolsolo geven de set een mysterieuzere tint. Met hoge tonen, veel percussie en een prachtige opbouw geeft de groep ons een nieuwe nummer. Alles wordt persoonlijker uitgewerkt. Justin toont eerlijke dankbaarheid en elk van zijn muzikanten krijgt individuele muzikale aandacht. Bij een andere parel Towers gaat het een iets vrolijkere kant op. Ontmaagding wordt het hoofdonderwerp. Het Franse publiek lacht enthousiast mee.
Het is pas bij het 8ste nummer dat er eentje van het debuut aanbod komt. Creature Fear wordt prachtig gespeeld en is duidelijk wat aangepast aan de sound van de tweede plaat, maar is daarom niet minder mooi. Dan volgt het hoogtepunt Skinny Love. Deze klassieker wordt alleen met gitaar door Justin gebracht. De acht overige bandleden nestelen zich achter hem en zorgen voor een mooie achtergrondzang. Of we zo’n rustige persoonlijkere liedjes van Justin in de toekomst meer mogen verwachten, weet ik niet, maar het intrigeert me in ieder geval wel hoe hij op een intense emotionele manier mij en anderen ontroert met enkel een gitaar als begeleiding. Fenomenaal! Beth/rest sluit de originele set dramatisch maar muzikaal zeer sterk af. Ik hoor het publiek voor de eerste keer deze avond eens heel uitbundig.
Al snel staat Justin en co terug met verbazende gezichten in de grote hal. Flume maakt de zaal sereen. Ik sta zelf met open mond te kijken en rillingen blijven over mijn rug kruipen. Dit is fantastisch. Na het nummer besluit ik dat de eerste cd mij meer raakt dan de nieuwe. Ik ben benieuwd of hij meer van zo’n emotionele songs zal blijven schrijven. The Wolves (Act I And II) volgt. Justin probeert het publiek mee te krijgen en dat lukt hem aardig. ‘What might have been lost’ klinkt oorverdovend door heel de hal en iedereen zingt luidkeels mee. Een emotioneel einde laat iedereen muisstil achter. Tranen vallen zacht in je ogen. Even is het stil maar al snel wilt iedereen er nog meer. De wens komt uit. For Emma sluit de prachtige avond af. Secondelang staar ik klappend naar het podium. Ik rilde zaterdag heel de set door. Ook nu bij het schrijven van deze tekst ril ik nog van de schoonheid van Justins stem. Magistraal gewoon. Hopelijk zie ik hem snel weer. Even emotioneel, even dieprakend.
Tomas Serrien