'Siegfried' is aflevering drie uit Ivo Van Hove's radicale herwerking van Richard Wagners meer dan monumentale opera-vierluik 'Der Ring Des Nibelungen'. Centraal in dit derde deel staat de ontwikkeling van (u raadt het al!) het personage Siegfried. We volgen de ongelukkige jeugd van de oersterke (half-)wees en zijn problematische relatie met gelegenheidsopvoeder Mime. We zien hoe Siegfried, in zijn zoektocht naar de betekenis van 'angst', de fel begeerde Ring bemachtigt en zich verenigd (in meer dan 1 opzicht, eikes!) met zijn verloren gewaande moeder Brünnhilde.
In de Vlaamse Opera-versie is er geen spoor meer van Siegfried de Germaanse Oerheld: zijn plaats blijkt warempel ingenomen door een manisch 'Grand Theft Auto'-spelende probleemjongere. Net als 'high school killer' Seung-Hui Cho (van de affiche, weetjewel) kan de impulsieve Siegfried namelijk geen onderscheid maken tussen zijn eigen kleine universumpje en de Echte Wereld Daarbuiten. 'Goed gevonden, Ivo Van Hove', zeggen wij dan. De actualiseringsdrang is trouwens onstuitbaar bij de Vlaamse Opera: speren zijn laptops, een smidse wordt een computerwinkel, Fafner de draak is een businessmagnaat en het magische zwaard Nothung een microchip.
Met al dat gemoderniseer loopt het helaas al eens spaak in 'Siegfried': de zwaardloze confrontatie tussen Siegfried en de draak Fafner komt nogal knullig over en de ontdekking van Brünnhilde, op een mechanische matras temidden flikkerende discolichten, is net iets te veel 'Saturday Night Siegfried' naar onze goesting. De algehele esthetische pracht van de enscenering, met Fafners 'Blade Runner'-achtige schuilhol als hoogtepunt, maakt op dit vlak echter veel goed.
De volslanke Siegfried (Lance Ryan) is niet helemaal overtuigend als labiele tiener en komt vocaal ook niet altijd even krachtig uit de hoek. Brünnhilde (een nochtans licht verkouden Jayne Cassel) doet dan weer trommelvliezen splijten. Als Germaanse oerheldin kunnen we haar dit gebrek aan subtiliteit evenwel moeilijk aanwrijven. Een speciale vermelding krijgen Fafner (James Moellenhof) en vooral Wotan (James Johnson) die, met hun fysieke présence alleen al, serieus de show stelen.
Met een kleine 5 uur muzikale bombast buiten categorie krijg je in ieder geval meer dan waar voor je geld. Het zou ons bovendien geen moer verbazen als Ivo Van Hove's 'Ring' later de geschiedenisboeken induikt als een 'baanbrekend werk'. Je zorgt dus best dat je minstens 1 deel meepikt: laatkomers kunnen zich nog altijd herpakken vanaf juni 2008, wanneer afsluiter-met-de-ongemeen-coole-naam 'Götterdämmerung' langs de Vlaamse Opera passeert. Rest assured: uw 'Ik was erbij' zal binnen afzienbare tijd hoge ogen gooien op cocktailparty's!