SkaGen is een collectief van veelbelovende acteurs die enkele jaren geleden afstudeerden bij Dora Van Der Groen. Ze wisselen hun jobs bij diverse toneelgezelschappen af met theater- en filmprojecten met hun collectief SkaGeN. (Enkele namen : Valentijn Dhaenens en Yves Degryse - Publiekstheater - en Bruno Van den Broecke - Het Eiland)
“Door mijn schuld” moet het eerste stuk worden in een drieluik “Hemel, Vagevuur, Hel”. Ze baseerden zich daarvoor op een onverfilmd scenario van Jean Genet over gevangenen die in een strafkamp hun eigen maatschappij uitbouwen. “Door mijn schuld” wordt aangekondigd als een bezwerende viering, een verheerlijking van het kwaad en de grote symbolen die de mens boven zijn bestaan verheffen. Klinkt allemaal veelbelovend.
Jammer, maar helaas. De voorstelling kan de verwachtingen niet inlossen. Het verhaal van Genet over de verheerlijking van een boefje dat weldra het strafkamp in een verlaten woestijn zal vervoegen, komt niet tot zijn recht. Het vruchteloos wachten op de held waar het allemaal om draait, doet misschien wel een Becket-belletje rinkelen, maar daar blijft het bij. En dat is volgens mij net het probleem van de voorstelling : er is een beetje Becket, wat absurde humor met een paar leuke Monty Pyton-achtige elementen en mooie filmische beelden van Christus, maar het verdrinkt allemaal in één pot nat.
De grote kookpot is een gigantisch rond scherm, helemaal centraal op scène, waarop meestal middeleeuwse christelijke iconen te zien zijn. Geregeld wordt dat beeld vervangen door grappige afbeedlingen. Plots verandert het bv. in een reusachtige platenspeler of verschijnt een gifgroene achtergrond met in Gotische letters “soep” en de rest van het laatste avondmaal van de veroordeelde of de hoofden van de speler op de middeleeuwse iconen geplakt (Monty Pyton, remember). Een mooi staaltje techniek, maar het hele spel wordt door dat gapende gat opgeslorpt.
Omdat het hele verhaal zo halfslachtig is – het zou een ritueel vergelijbaar met een misviering moeten zijn – komt het spel van de acteurs niet echt tot zijn recht. De uitspattingen, vooral die van de pastoor, komen krampachtig over. De beul blijft maar op een zeurderig toontje doordrammen. De enige die de boel wat weet te redden is de vrouw van het gezelschap, Roger (op zijn Frans). In het begin van het stuk doet ze je geloven een braaf communicantenzieltje te zijn om dan te ontaarden tot een manipulatieve mannenverslindster die niet moet onderdoen voor de stoere mannen.
Misschien ben ik wel erg hard voor dit stuk dat zeker origineler is dan de doorsnee klassieke stukken. Er zitten best wel genietbare stukken in : knipogen naar andere werken, absurde humor en vooral de kerkgezangen, die ondanks een kwelende pastoor, toch nog mooi overkomen. En de filmprojecties zijn indrukwekkend. Het geheel is helaas een mager beestje geworden en heeft mijn verwachtingen niet kunnen inlossen. Misschien waren die gewoon te hoog gespannen...
Je kan het stuk op 29 april nog in De Kopergieterij gaan bekijken of in een ander cultureel centrum in Vlaanderen. De volledige speellijst vind je op www.skagen.be