Enkel de extreem groene jongens en meisjes die er aan dachten: Vorige zaterdag was het Earth Hour. Eerlijk gezegd, zonder de nodige poeha in de media verliest een mens zoiets vrij snel uit het oog. Het zou ook gewoon onopgemerkt voorbij gegaan zijn, ware het niet dat iedere aanwezige op het Nicole Willis concert in de Handelsbeurs zachtjes met de neus op de feiten werdegedrukt. Met een openingsnummer bij kaarslicht en aangekondigd door de sacrale tonen van een Hammond orgel, werd de toon onmiddellijk gezet.
Muziekminnaars met een voorliefde voor lichte soul-pop, konden na lang wachten eindelijk hun hart ophalen. Acht jaar na haar grote doorbraak met haar vierde plaat, ‘Keep Reachikng Up’ kreeg Democrazy het voor elkaar om Nicole Willis met haar ‘Soul Investigators’ naar de Handelsbeurs te halen. Na een korte tour door Europa, met tussenstops in Parijs en Leuven, was Gent de voorlaatste in het rijtje.
De in Brooklyn geboren Souldiva die haar hart verloor in Finland, schiep op voorhand hoge verwachtingen. Een vermelding in de re-election playlist van de Amerikaanse president durft zo wel iets met zich mee te brengen.
Voor de niet-kenners. Wie op zoek was naar een standaard, gladde soulband kwam bedrogen uit. Het steriele beeld van wat soul zou moeten zijn werd niet enkel doorbroken door het ruigere uiterlijk van Willis zelf, maar ook van haar begeleidingsband. De stereotypen van de Scandinavische, metal-geïnspireerde muzikanten werd dan weer wel bevestigd. Desondanks hun gave stijl en duidelijke soulbeleving, leken de heren weggelopen uit een aflevering van de cult-animatiereeks Dethklok.
Dat The Soul Investigators een doorwinterde band is die weet waar ze mee bezig zijn, merk je snel aan de opbouw. De perfecte mix tussen nieuwe en oude nummers - . Zowel uit Keep Reachin ‘up en haar laatste cd, 'Tortured soul'. – en het net op tijd aanvoeren van de hitsingles ‘if this ain’t love, don’t know what is’ en ‘feeling free’, zorgden ervoor dat het concert niet stil viel. Jammer genoeg was er van een echte drive niet veel te merken.
Lag het aan het koude weer, het routineuze spel of de af en toe ongeïnteresseerde houding van Willis? Het blijft een raadsel. Desondanks de pogingen van de flink meedansende Finnen, kwam het publiek vaak niet verder dan een beleefdheidsapplaus. Het was pas toen enkele lokale breakdancende jongelingen uitgenodigd werden op het podium, dat de sfeer omsloeg.Pas toen werd het echt een feestje. Rijkelijk te laat, want twee middelmatige nummers later waren we rijp voor de bisnummers.
We kunnen best geloven dat voor de niet-kritische bezoeker de avond best onderhoudend was, maar echte hoogvliegers waren ver te zoeken. Op een of andere manier hadden we de indruk dat er net iets meer in zat. Laten we wel wezen. Deze soul is in de loop der jaren haar ziel duidelijk kwijt geraakt.