De actieheld mét inhoud is terug van weggeweest. Spider-man mag dan wel met een identiteitscrisis zitten, waar nogal wat filmliefhebbers zich blijkbaar aan ergeren, volgens ons blijft hij een boeiende figuur. Voor we eindelijk de film kregen te zien tijdens de avant-première, moesten we tot drie keer toe een trailer bekijken van “Hellboy”. Waarschijnlijk hoopt de filmstudio dat ze de fans van Spider-man met een film over gelijkaardige actiehelden ook naar “Hellboy” kunnen lokken. We hebben daar niets op tegen, maar pak het dan wat subtieler aan. Maar we gaan het daar niet over hebben. We leggen ons oor te luister voor de muziek uit “Spider-man 2”.
Die muziek is tweeledig. Danny Elfman is terug op post voor de instrumentale score. Maar hij moet tevreden zijn met twee van zijn composities, helemaal achter aan de cd. Zijn score valt tijdens de film nauwelijks op, behalve dan het voortreffelijk thema dat hij neerpende voor de eerste prent. Bij ‘echte’ Spider-man-momenten krijg je die vertrouwde muziek te horen. Een eerste voltreffer en zeker een speciale vermelding waard zijn de openingcredits. De muziek vormt een solide eenheid met de prachtige tekeningen en foto’s die kort vertellen wat we in deel 1 hebben gezien. Met een beetje zoeken kan je ook die instrumentale score in de winkels vinden, waarvoor dank.
De cd die je voornamelijk in de winkel vindt is immers die versie vol rocksongs. Je moet wel heel goed luisteren tijdens de film wil je een nummer opmerken dat op de soundtrack staat. Zelf hebben we er slechts een drietal gehoord. Het kunnen er meer zijn, maar we waren net iets te druk aan het kijken dan te luisteren. Niet voor niets staat er op die soundtrack “music from and inspired by”, met de nadruk op geïnspireerd. Fans van rockmuziek die zullen beslist hun gading vinden in deze plaat. Fans die gewoon een souvenir aan de film willen overhouden minder.
Wij konden na een eerste luisterbeurt amper onderscheid maken tussen de nummers. Teveel van hetzelfde. Ook tijdens de andere luisterbeurten was dat verschil bitter klein. Maroon 5 die momenteel de hitparade veroveren met hun catchy single “This Love”, leveren met “Woman” een rustig tussendoortje af. De stem van Adam Levine vertoont gelijkenissen met die van Jamiroquai’s Jay Kay. Ook “Hold On” van Jet is best aardig. Van alle nummers blijft “Someone To Die For” van Jimmy Gnecco featuring Brian May het beste. Het heeft ongetwijfeld ook met onze gemoedstoestand te maken.
De bijdrage van Train met “Ordinary”, Hoobastank “Did You” en The Ataris “The Night That The Lights Went Out In NYC” lijken teveel op elkaar waardoor geen enkel echt een indruk kan nalaten. Als je gewoon naar de nummers afzonderlijk luistert, dus niet allemaal na elkaar, dan blijven ze nog overeind zoals het openingsnummer “Vindicated” van Dashboard Confessional of “We Are” van Ana Johnsson die als enige zangeres op dit album haar mannetje moet staan.
1. Vindicated - Dashboard Confessional)
2. Ordinary - Train
3. Did You - Hoobastank
4. Hold On - with Jet
5. Gifts And Curses - Yellowcard
6. Woman - Maroon 5
7. This Photograph Is Proof (I Know You Know) - Taking Back Sunday
8. Give It Up - Midtown
9. Lucky You - Lostprophets
10. Who I Am - Smile Empty Soul
11. The Night That The Lights Went Out In NYC - The Ataris
12. We Are – Ana Johnsson
13. Someone To Die For - with Jimmy Gnecco, featuring Brian May
14. Spidey Suite - with Danny Elfman
15. Doc Ock Suite - Danny Elfman